En? Last van kwaaltjes?

Jazeker, dank u. Bij Jolien had ik bijna geen last van de klassieke zwangerschapskwaaltjes. Ik werd enkel misselijk als ik in de auto zat en mijn maag wat leeg werd. Zo heb ik ook maar 1 keer moeten overgeven (op de parking van een Colruyt in het Brusselse - de dag nadien ben ik zwangerschapskledij gaan kopen) en sindsdien had ik altijd koekjes op zak wanneer ik met de auto op stap ging. Ik had toen wel van in het begin last van mijn bekken, maar met af en toe een bezoekje aan de osteopaat en de nodige rust op tijd en stond heb ik daar al bij al niet zo heel veel last van gehad.

Maar clichés dienen om bevestigd te worden en zo blijkt dus weer dat elke zwangerschap anders is. Een bloemlezing:

- Moe. Nu is het al veel gebeterd, maar na een volle zaterdag of een drukke zondag kan ik nog altijd op een knorrende en brommende wederhelft rekenen als ik rond 19u15 al zit te knikkebollen bij Joliens Hopla-,-Plop-of-weet-ik-veel-wat-nog-allemaal-filmpjes en tijdens de Pappenheimers moet toegeven dat we Witse best opnemen en de dag nadien bekijken, want dat ik de ontknoping anders toch maar zou missen.

- Verstrooid. Ook dat betert, maar ik kan na een "mama, beetje melk" naar de keuken vertrekken en mij daar vijf stappen verder vertwijfeld staan afvragen wat ik er ook weer zou gaan doen. En toen ik twee weken geleden besliste om toch maar geen ajuin in mijn eten te verwerken (maaglast - zie later), stond ik even later klaar om mijn aardappelmesje in de groentenbak van de frigo te leggen en bleek dat de ajuin al in de bestekbak lag te blinken. Of ik gooi geknipte nagels met nagelknipper en al in de vuilbak. Van die momenten dat je moe word van jezelf.

- Misselijk. Namiddagmisselijkheid, om precies te zijn. Opstaan was geen probleem. Tussen 10 en 11 moest ik gewoon zeker iets eten, want anders was ik zwaar misselijk tegen etenstijd rond 12u, 12u30. En dan bleef mijn middageten al makkelijk eens op mijn maag liggen, waardoor ik in de namiddag zwaar misselijk werd, met een hoogtepunt rond 17 uur (de ene keer nog weg te slikken, maar een paar keer toch echt niet meer). Bij het avondeten zat ik daardoor vaak een beetje mottig aan tafel en ik ben ook nog geregeld met het gevoel van een tennisbal in mijn maag in bed gekropen. En elke keer dat ik dacht "hé, het is precies aan het beteren", dan sloeg het weer keihard toe. Ik moet er geen tekeningetje bij maken. Wel een heel raar gegeven dat je net moet éten als je je zo misselijk begint te voelen. Je moet bewust ingaan tegen elke natuurlijke reflex en ook je verstand even uitschakelen, maar eten helpt dus wel degelijk. Voor wie er ook last van heeft: het schijnt wel eens te willen beteren na 13 weken. Ik kan dat nu (gelukkig!) ook beamen.

- Geuren. Ik ben deze keer wel beduidend gevoeliger geworden voor geuren. Kakjes van Jolien zijn echt niet te harden, en al zeker niet als ze uitzonderlijk eens op haar potje gaat in plaats van op de wc. Tijdens het koken heb ik er gelukkig geen last van, maar als ik na het eten de afwas gewoon op het aanrecht laat staan en dan opnieuw de keuken binnenkom, dan krijg ik het vaak heel lastig.

- Gewicht. Misschien het voordeel van al dat misselijk zijn tijdens het avondeten? Ik ben nog niet bijgekomen. Het grappige is wel dat ik al een duidelijk buikje heb. En nu herinner ik mij weer dat ik dit bij Jolien ook een grappige fase vond: ik heb een buikje dat ik nog wel eens kan hebben als ik een kilo of twee meer weeg dan gewoonlijk, alleen kan ik mijn buik nu niet meer intrekken, zoals ik dat anders wel kan. Volgende fase is die waarin mensen die mij zien in mijn plaats zullen hopen dat ik zwanger ben, want dat ik anders toch wel iets aan dat buikje zou mogen doen!

Soms moet een mens toegevingen doen...

Ze was in haar slaapkleed geraakt, had wat op haar tandenborstel geknabbeld en was dan toch op het potje gegaan. Ik had haar boven gekregen, had een verhaaltje gelezen terwijl zij koppig liep te spelen en had haar uiteindelijk dan toch in haar bed gekregen. Dat ze geen zin had om te gaan slapen was wel duidelijk. Dus had ik haar uitgebreid ingestopt, geknuffeld en gekust.

- En ga nu maar lekker slapen, Jolien.
- Ik heb geen zin om te slapen, mama.
- Ach schatje, dat begrijp ik wel, maar morgen mag je weer naar school, dus als je gaat slapen, ga je weer lekker fris zijn en veel kunnen spelen.
- Maar ik wil niet slapen, mama.

Dat was duidelijk. Na een tijdje vroeg ik dan maar:
- En waar heb je dan wel zin in?
- Ik wil dodo doen.

Ik heb haar dan maar haar zin gegeven: "Doe maar dodo, dan." En het was in orde! (Kon erger...)

9 juni 2011

Voor de niet-kenners: in de witte vlekken herken je links opgetrokken spillebeentjes, die via een dik buikje naar een mooi rond hoofdje lopen. Hij/Zij is momenteel 4,81 cm groot, was hevig aan het trappelen en wriemelen, heeft vingers en tenen en wordt verwacht rond 9 juni 2011.

Tellen jullie mee af?

De gênante momenten waar elke ouder wel eens door moet

We zijn zondag gaan zwemmen. Op een moment zie ik Jolien intensief naar een man staren. Een zwarte man. Met de beelden van de intrede van de Sint en zijn Pieten in mijn achterhoofd en de gênante verhalen van andere jonge ouders in deze periode in mijn achterhoofd lach ik alvast verontschuldigend naar de man in kwestie en bereid ik mij voor op een uitleg als "ja, die meneer is zwart he. Sommige mensen zijn nu eenmaal zwart, andere wit, andere geel en zo zijn er eigenlijk heel veel verschillende kleuren mensen. Dat is normaal."

En dan zegt ze tegen mij: "Kijk mama. Die meneer heeft geen háár!"

En daar had ze gelijk in. Ik had er gewoon geen rekening mee gehouden dat dat haar zo zou verbazen...

De eerste schooldag

Als je had gehoopt op een foto van een uitgeteld kindje, dan zal je hier van een kale reis thuiskomen. Jolien heeft het goed gedaan op school en dankzij haar namiddagdutje (zijn er tegenwoordig eigenlijk nog scholen waar de kleuters daar geen gelegenheid toe krijgen?) liep ze hier 's avonds nog te spelen en te stuiteren, tot ik haar tegen half acht haar bed in dwong (waarna ze als een blok in slaap viel en waardoor ik haar vanmorgen natuurlijk wakker moest maken, met de nodige tegenstribbelingen in de ochtendroutine tot gevolg).

Toen ik haar om 17 u ging halen (ja, ze blijft nog een uurtje in de opvang: omdat Mario in de living werkt verliezen we anders met twee te veel werktijd) kreeg ik van de verzorgsters in het dagverblijf meteen enthousiaste complimenten. Dat ze het goed gedaan had, dat het een flinke is, dat ze haar soep bijna helemaal op had gedronken, maar dat ze wel niet alles van haar boterhammen opgegeten had. Ze had de vleesworst van tussen haar brood gehaald en de korstjes van haar boterham met choco gewoon laten liggen. Ik vroeg waar ze was en ze bleek gewoon te zitten spelen bij de andere kinderen - ik had er helemaal overheen gekeken! Ze kwam meteen bij mij zitten en vertelde dat het leuk was en dat ze morgen terug wilde komen. We hebben wel wat strubbelingen gehad om terug naar huis te geraken. Ze wou haar jas niet aandoen, zaagde en weende om haar boterhammendoos te krijgen, want ze wilde de rest van haar boterhammen en babybelkaasje van 's middags nog verder opeten, in de GB moest haar jas uit en na de boodschappen heeft ze diezelfde GB weer helemaal bij elkaar gebruld omdat ze haar jas niet aan wilde doen. Maar toen we thuis waren klaarde ze dus weer op en heeft ze tijdens het koken flink bij mij zitten spelen - terwijl ik bereid was geweest om haar tv te laten kijken als ze te moe of lastig was.

Vanmorgen moest ik haar dus wakker maken en dat leidde tot gepruttel en gespartel om haar gevoed en aangekleed te krijgen, maar we waren wel op tijd de deur uit. In de klas vertelde haar juf ook nog eens dat ze het zo goed gedaan had, dat het een flinke is en dat ze niet verlegen is, want dat ze tijdens het kringgesprek vanalles heeft verteld bij de foto's van ons gedrietjes die ik in haar leefboek geplakt had.

Vandaag stond er dan in de namiddag een uitstap gepland naar een binnenspeeltuin. Van bij de eerste kennismaking had ik met de juf afgesproken dat we zouden afwachten hoe haar eerste dag was om te beslissen of ze daar al mee naartoe kon of niet. Juf Nathalie had gisteren laten weten dat ze het nog te vroeg vond. Jolien doet het wel prima in de klas, maar ze raakt nog wat snel haar kluts kwijt als het te druk wordt en die uitstap is ook zonder haar, maar onder begeleiding van de turnleerkrachten. Ik had er dus rekening mee gehouden dat ze deze namiddag thuis zou zijn. Toen ik vanmorgen aan Jolien uitlegde dat ze 's middags naar huis mocht komen werd ze kwaad: ze wilde in de school blijven slapen! In de klas bleek dan dat er nog kindjes niet zouden meegaan en dat er opvang voorzien werd, en dan hebben we maar beslist dat ze op school mag blijven. Zij blij dat ze op school mag slapen, wij dankbaar met de extra werktijd in deze korte vakantieweek. Zolang ze 's avonds nog mee naar huis wil vind ik dat allemaal prima!

Dag crèche, hallo school!

Gisteren zijn we gaan slapen met een peutertje in huis, vanochtend stonden we op met een heuse kleuter die voor het eerst naar school mocht. En daar heeft ze zo lang naar uitgekeken!

Het afscheid van de crèche viel mij zwaarder dan de nieuwe start vanmorgen. Bengelhof was een warm nest waar ze uitstekend werk verrichten. Na een eerste start bij onthaalmoeder Kim (inmiddels naar Frankrijk uitgeweken en binnenkort voor het eerst zelf mama, proficiat Kim!) is ze in de crèche uitgegroeid van een negenmaanderke tot een heuse kleuter die danst en rondrent, min of meer kan tellen, flink de korstjes van haar boterhammen opeet en hele kinderliedjes uit haar hoofd kent. Dat verdiende natuurlijk een presentje! Om hun te bedanken voor hun geduld en liefde heb ik voor alle verzorgsters een cake gebakken en voor de kindjes uit Joliens groep waren er mini-cupcakes! Mét een kaarsje voor Jolien. Want toen ik vertelde dat ze cakejes mocht meenemen, begon ze altijd weer te vertellen dat ze dan jarig was en kaarsjes zou mogen uitblazen...










Vandaag is het dan haar langverwachte eerste schooldag. Ze zaagde al een tijdje om naar school te mogen. En dat ze dan een boekentas nodig had (aja, tuurlijk). Een blauwe (logisch. Alles moet blauw zijn voor haar. Daar kan dus wel voor gezorgd worden). Met een prinses erop (woeps. Probleem. - Het is er dan een blauwe rugzak met vogeltjes op geworden). Met boekjes en fotootjes heb ik de laatste weken nog proberen uit te leggen dat naar school gaan meer is dan op de speelplaats spelen en op uitstap gaan, zoals ze tot nu toe in aanraking is gekomen met schoolgaande kinderen. Maar daar maakte ze geen bezwaar tegen. Vanmorgen stond ze echt te popelen. Trots op haar boekentas en brooddoos. Fier dat ze haar jas al zelf kan aandoen. Doodcontent dat ze eindelijk genoeg gegroeid was om naar school te mogen.

Vanaf 8u20 mogen de kindjes in de klas binnen en mogen ouders nog even bij hun kind blijven als ze dat willen, om 9 uur moeten de ouders buiten en begint de dag echt met een rondegesprek op basis van de klasboeken van de kinderen waar ze in mogen tekenen of schrijven wat hen zoal bezighoudt. Mario was ook mee om ook de weg te leren kennen. Jolien trok meteen op verkenning. Die klas was voor haar één grote, nieuwe speeltuin: ze stond meteen met een schepje in de zandbak te morrelen, ging aan tafel zitten en vroeg naar haar boterhammendoos om haar boterhammen voor 's middags alvast op te eten, was in de wolken met de glijbaan die het niveauverschil overbrugt, had al bijna een cadeautje van een jarig klasgenootje opengeprutst en schoof onmiddellijk mee aan een tafel met kindjes die wilden kleuren, waar ze meteen ruzie maakte over in welk gaatje de roze stift precies moest staan. Ik denk dat ze amper beseft heeft dat we afscheid genomen hebben en weggingen. We moeten ons duidelijk niet veel zorgen om haar maken: die staat haar mannetje daar wel, tussen die andere 3-tot-5-jarigen! Benieuwd in welke staat we haar vanavond terugkrijgen (uitgeteld of nog helemaal aan het stuiteren?) en hoe lang ze het leuk gaat blijven vinden... Ik hoop nog minstens 16 jaar!