Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

donderdag 30 juli 2009

Provinciaal domein Huizingen

Om het in het water gevallen uitje naar Planckendael toch een beetje goed te maken ben ik met Jolien en mijn moeder een namiddagje naar het Provinciaal domein van Huizingen getrokken. Het was jaaaaren geleden dat we daar geweest waren en het zat allemaal al in een heel diep, donker hoekje van mijn geheugen, maar hoe langer ik er rondliep, hoe meer ik herkende en hoe meer herinneringen er naar boven kwamen.

Het domein is opgebouwd rond een kasteeltje (nu een restaurant en tearoom met groot terras) met een vijver waarop ze bootjes en pedalo's verhuren. Daarrond ligt een supergroot, echt enorm park met grasvelden, bossen, een blindentuin, een openluchtzwembad, een visvijver, twee speeltuinen en een hoop dieren. Ik moet wel toegeven: veel verder dan de draaimolen, de speeltuin voor kinderen tot 8 jaar, de geitenweide en een stuk bos zijn we niet geraakt. Maar dat was al voldoende voor een heerlijke namiddag.

We zijn begonnen met 2 ritjes op de draaimolen









Daarna zijn we de speeltuin ingedoken. Die was eigenlijk wel op ietwat grotere kinderen gericht, maar Jolien is gek op glijbanen en daarvan stonden er vier in verschillende formaten aan de zijkant. Dus glijbaan op, glijbaan af en Jolien beleefde de tijd van haar leven.



En dan ontdekte Jolien een fontein naast de speeltuin. WATER! Glijbanen zijn geweldig, maar water staat nog een trapje hoger! Ze stond er meteen bij en aarzelde wel even, maar dan duurde het niet lang voor haar gezicht helemaal natgespat was. Schoenen uit, jurkje uit en nog eens vijf minuten later ook body'tje uit. En keer op keer herhaalde ze hetzelfde ritueel: naar de fontein, even gefascineerd staan kijken, dan stralen of druppels vangen en vervolgens helemaal natgespat en gibberend terug naar mij komen rennen. Of linea recta terug naar de glijbanen en het zand van de speeltuin. Water en zand... volgens mij een plakkerige en schuurderige combinatie, maar Jolien had er geen last van!













Toen de vermoeidheid begon toe te slaan, zijn we de geitjes gaan voederen. Die beesten staan op een hele wei vol met gras, maar ze staan wel bij de draad te drummen om het gras te eten dat de kindjes plukken... Ik zou mijn gras liever zelf uitkiezen en afgrazen, maar zij maken zich liever populair bij hun kleine publiek. Ieder zijn ding, zeker?

Toertje wandelen, ijsje en koekje snoepen, nog een laatste ritje op de draaimolen en dan was het kindje moe. Ze is als een baksteen op de achterbank in slaap gevallen. Ik was van plan nog even binnen te springen toen ik mijn moeder thuis afzette, maar waar Jolien normaal gezien wakker wordt zodra je stilstaat, mafte ze nu gewoon door. Ze moet goed moegespeeld geweest zijn! Ik heb mijn tussenstop dan maar geschrapt en heb mijn slapende meisje gewoon terug naar huis gevoerd.

Mats

Weer goed nieuws uit de familie: vanmorgen is mijn nichtje Heidi bevallen van haar eerste zoontje, Mats. Lengte, gewicht en andere details ken ik nog niet, maar ik wens de nieuwbakken mama, papa, oma, tante en nonkel allemaal een heel dikke proficiat!

maandag 27 juli 2009

Plots

Ik blijf mij erover verbazen hoe plots koorts kan doorkomen. Woensdagavond had ik van Lies nog complimentjes gekregen dat Jolien zo vrolijk was (was eens iets anders dan de huilende Jolien die zij om een of andere reden vaak op haar bord krijgt) en op donderdagochtend haal ik een echt gloeilampje uit bed.

39,4. Suppo. Heel de ochtend een hangerig kindje dat wel dingen wilde doen, maar enkel als het van op mijn schoot kon. 's Middags opnieuw 39,9. Suppo en dutje. Mario denkt op dit ogenblik al aan de Mexicaanse griep. Na haar dutje viel het met de koorts al wat beter mee (38,4), maar Jolien is duidelijk niet in vorm. We gaan met Stef en Ingrid en hun Hanne naar de Feesten en we belanden bij een draaimolen op de kermis, maar ze is er met geen stokken op te krijgen. Hanne heeft niet gemord dat ze ook Joliens ritjes mocht oprijden! Ondertussen ging Jolien van het ene stel armen naar het andere, maar het liefst van al zat ze toch bij Mario of bij mij. Er stonden nog een etentje en een voorstelling van Zaza (goeie cartoonist, maar met die zaalshow is toch veel meer te doen) op het programma, dus we moeten ons gloeiende koalaatje met het nodige geschreeuw en een laatste suppo in de armen van de oppasser achterlaten.

Vrijdag had ze wel nog verhoging, maar de echte koorts was alvast weg, al was Jolien duidelijk nog niet in haar plooi. Zaterdag en zondag (we zaten een weekendje aan de zee, bij Mario zijn ouders) ging alles weer beter, maar vanmorgen had ze opnieuw verhoging. Afwachten wat er scheelt. Ik heb wel gezien dat ze onderaan twee kiezen bij krijgt, maar van haar andere tanden en kiezen heeft ze nooit echt veel last gehad. Dus ofwel is het dat, ofwel broedt er nog iets anders in haar systeem. Afwachten. We zullen wel zien.

vrijdag 17 juli 2009

Naar de kapper

Gisteren ben ik voor het eerst met Jolien naar de kapper gegaan. Ik had het haar in haar hals en haar frou-frou wel al een paar keer bijgeknipt, maar de laatste tijd lukte mij dat echt niet meer. Na één keer knippen begon ze steevast te protesteren, zich weg te trekken en mij weg te duwen. Niet helemaal ongevaarlijk met een schaar in je handen... Mijn vader had ook al eens geprobeerd, maar ook zonder succes. Na één knipje hield hij het voor bekeken. Ik heb daarom maar een afspraak gemaakt bij een echte kinderkapper die toevallig ook nog eens op amper 200 meter van bij ons thuis gevestigd is. En tot het laatste ogenblik ben ik blijven twijfelen of we ook daar wel met een echt kapsel weer buiten zouden geraken (Jolien kan nogal heftig zijn).

Om te bewijzen dat een knipbeurt echt geen overbodige luxe was heb ik nog snel in echte Flairstijl een 'VOOR'-fotootje getrokken:





Het begon wel al goed. Toen we binnenkwamen was de kapster nog met een jongetje bezig, maar Jolien was helemaal gefascineerd door de omgeving. Regelmatig wees ze wel weer iets nieuws aan, gepaard met een enthousiaste "o" en ze is braaf blijven wachten.

Toen het haar beurt was, mocht ze plaatsnemen op een stoeltje met een stuur ervoor. Instant succes. Dat ronddraaiende ding in haar handen kon haar wel boeien. Toen ze een cape omgeslagen kreeg protesteerde ze even omdat ze haar handen niet meer kon zien, maar toen de handen en het stuur opnieuw te voorschijn getoverd werden, vond ze alles weer prima. Haar haar laten natspuiten vond ze maar niks, maar het duurde zo kort dat ze niet verder kwam dan een pruillip en wat gepiep. Even naar Plop (in de kaptafel is een tv-tje ingebouwd) kijken en het ging alweer beter. De kam door haar haar was bruusker dan ik doe, dus daar verscheen opnieuw de pruillip, maar opnieuw was ze zo vriendelijk om het daarbij te houden.



De kapster had intussen de dvd van Plop vervangen door eentje van Tik Tak en dat bezorgde Jolien meer dan voldoende alfeiding tijdens het knippen zelf. Moet ik ook maar eens in huis halen, we hebben eigenlijk nog geen enkele dvd voor haar, ze kijkt nooit tv. Dankzij de kapster is trouwens een mysterie uit mijn leven opgehelderd. Wanneer ik als kind naar Tik Tak keek en de begingeneriek met de ronddraaiende schaapjes begon, voorspelde ik volgens mijn moeder altijd of het hondje aan het einde van het filmpje wel of niet zou verschijnen ("Onne kom" / "Onne kom nie"). Ik wist dat zelf niet meer en wist dus ook niet meer waaraan ik dat zag, maar dankzij de kapster ben ik weer helemaal ingewijd in dat geheim. Nog iemand?

Om kort te gaan: Jolien is veel rustiger gebleven dan ik gevreesd had, al was het op het einde wel bijna genoeg geweest - kijk maar naar haar snoetje op deze foto:



En als kers op de taart werd ze beloond met een heus diploma, waarop een echt haarlokje gekleefd is, een leuk souvenir!



En wie een "VOOR"-foto publiceert moet natuurlijk ook een "NA"-foto publiceren, dus hier is-ie, met Mario als gelegenheidsmodel:



Je ziet haar ogen weer, het zijn 12 goed bestede euro's!!

woensdag 15 juli 2009

Weg en ...?

Nog een mooi staaltje kinderpraat van Matthias, het zoontje van mijn zus van bijna 3 jaar:

Matthias steekt zijn handjes achter zijn rug en zegt dan: "Mijn handjes zijn weg!"
Hij haalt ze van achter zijn rug vandaan, steekt ze voor zich uit en zegt dan: "Mijn handjes zijn thuis!"


De arme duts is gisteren ziek geworden. Slechte timing, want mijn zus en ik zouden vandaag met de kinderen en mijn moeder naar Planckendael trekken als laat moederdaggeschenkje. Die plannen vallen dus tot mijn grote spijt in het water...

dinsdag 14 juli 2009

De spirituele vervangkuisvrouw

Onze kuisvrouw is met vakantie, dus ik had aan Partena om vervanging gevraagd. Rozemarie staat netjes om 5 voor 8 aan de deur en ziet er een verzorgde en lieve dame van ergens halverwege de 40 uit. Ik laat haar binnen en stel voor dat ze haar spullen in de zetel in de living legt. Ondertussen begint zij te vertellen dat ze zo slecht geslapen had vannacht en dat ze denkt dat dat komt doordat ze nog niet over de dood van haar hondje is. Beauty is drie maand geleden overleden en was 14,5 jaar oud. Tegen die tijd stond ze ongeveer te wenen. Wij hadden sinds mijn 3e middelbaar twee katten thuis en ik ben als kind ook eens echt kapot geweest toen de goudvis die ik tijdens een ziekte gekregen had enkele maanden later stierf. Ik begrijp dus wel dat zeker het verlies van een hond erg zwaar kan aankomen en geef wat medelevende opmerkingen als "zo erg", "het is echt nog niet lang geleden" en "ja, zoiets vraagt wel wat tijd". En dat ze al een nieuwke heeft, maar dat het toch een ander hondje is ("ja, ge moet daar nog een band mee krijgen, he. Dat komt wel!") en dat ze er graag nog een tweede wil en dat ze al naar een paar fokkers gegaan was, maar dat zijn allemaal koningspoedels (Beautieke was een poedel) of dwergpoedels en zij had een middenslag en dat er nog een fokker in Brugge zou zitten en dat ze de naam had, maar dat ze geen internet heeft en dus het adres niet kon opzoeken. "Maar wij hebben hier internet, ik zal wel eens voor u kijken". Als een klein kind hing ze aan mijn scherm geplakt, driftig alle nieuwe telefoonnummers aan het noteren die ik tegenkwam. Ik heb haar uiteindelijk een lijst met alle poedelfokkers van de Koninklijke Belgische Poedelclub afgedrukt en netjes alle fokkers van middenslagpoedels aangeduid. Ze was ermee in de wolken.

Ik loop wat af en aan met Jolien en tijdens onze korte ontmoetingen begint ze mij vanalles en nog wat te vertellen. Dat ze zo moe is, want ze is wat bezig met spiritualiteit en daarvoor moet van een Indische mevrouw vanalle dingen doen. Zo is ze erachter gekomen dat Greet Rouffaer in een vorig leven de overste was van het klooster waar zij als non in zat en dat die toen erge dingen met haar heeft gedaan waar ze nu voor moet boeten ("tis daarom dat ze toen dat ongeluk had en zo verbrand is geraakt"). Maar zij moest van die Indische mevrouw dan ook vanalles voor Greet doen om haar te vergeven. Zo heeft ze een week de brandwonden van Greet overgenomen en dus dezelfde pijn gevoeld, om die van Greet te verlichten. Ze heeft Roufaer van deze hele historie op de hoogte gebracht. Ze heeft haar brieven geschreven, een foto opgestuurd van de non die ze in een vorig leven was en heeft haar tijdens haar huwelijk ontmoet en daar ook vanalles over verteld.

In een ander vorig leven is haar nog een hoop onrecht aangedaan door Emma Thompson, dus daar is ze ook vanalles voor aan het doen geweest (via meditatie en dergelijke) om zich daarvan te zuiveren. Emma was een courtisane aan het Indische hof die op haar 14e zwanger raakte van onze tijdelijke poetshulp in een van haar 3 vorige levens. Het was een ongelukje, dus Emma sloeg in paniek en vluchtte en daardoor is haar baby (onze poetshulp dus) gestorven. En daar is ze nu dus voor aan het mediteren en naar Italië en weet-ik-veel waar nog naartoe aan het reizen om zich te zuiveren.

En zo pikt ze vanalles en nog wat op, van pijnlijke doden uit lang vervlogen tijden over de dolende ziel van Michael Jackson "die maar moeilijk zal kunnen opstijgen omdat hij zo gehecht was aan de roem" tot het feit dat Mario een creatief beroep heeft (ik had haar wel net uitgelegd dat ze de stiften op zijn tafel niet zomaar in het bakje met de andere stiften mag leggen) en dat Jolien een fel karakter heeft (maar ik had wel net verteld dat ze zich nogal kwaad kan maken als ze haar goesting niet krijgt).

Het was een lieve dame die fantastisch werk verricht heeft en sinds ik de eerste reeks van Het Zesde Zintuig op Nederland gezien heb, ben ik opnieuw beginnen twijfelen aan alles wat ik al weggerationaliseerd had. Ik spreek mij dus niet uit over het al dan niet bestaan van spirituele ervaringen, want ik ken wel mensen die daar erg positieve dingen uit halen. Maar deze vrouw leek mij toch iemand te zijn die het zichzelf er alleen maar zwaarder mee maakte. Ze liep er alleszins nogal over te klagen en door haar spirituele leed heeft ze vroeger 14 jaar aan anorexie geleden, dus zo gezond leken haar ervaringen mij niet.

En ik stel mij dan ook altijd even in de plaats van iemand als Greet Rouffaer. Je bent dan al bekend, hebt dan al een ernstig ongeluk gehad en dan staat er op je huwelijk plots een vrouw voor je neus die zegt dat ze je brandwonden voor een deel overgenomen heeft en dat die de tol zijn die je moet betalen om wat je in een vorig leven als moeder overste hebt gedaan. En oja, proficiat met je huwelijk!

Ik luister geboeid, afwisselend met ongeloof en empathie, naar dit soort verhalen en ben voor de rest blij dat ik mij niet aan pijnlijke meditaties moet overgeven!

Een dag na het schrijven van dit bericht zijn er mij nog enkele punten van haar verhaal te binnen geschoten. Dat haar astrologen haar al verschillende keren beloofd hebben dat ze na alle zuiveringen nog een man en een kind zou krijgen, maar dat ze niet goed begrijpt wanneer dat zou zijn, want ze is nu al 50 en het duurt nog wel 9 jaar (!) tegen dat ze al die zuiveringscycli om Greet Rouffaer en Emma Thompson doorlopen heeft.

Dat Greet Rouffaer Rozemarie als tweede naam zou hebben, uitgerekend haar voornaam. En dat dat toch geen toeval kan zijn, dat uitgerekend zij van al die duizenden (?)mensen op aarde haar voornaam als tweede naam heeft.

Ze heeft tijdens dromen en het bekijken van een film met Emma Thompson ("maar ge ziet dat ze een hard gezicht heeft, dat ze in een vorig leven zo'n slecht karakter had") verschijningen gehad met boodschappen over de gezondheid van haar Beauty. De Maagd Maria toonde haar een hersenscan van haar poedel en duidde 3 tumoren aan. EN tijdens de film met Thompson zag ze 2 keer een donkere tunnel met daarin de boodschap dat het einde van het leven van haar hondje nabij was. Het was toen zaterdag, haar dier was al ziek "en op dinsdag was het dus al gedaan he". In haar zoektocht naar een nieuwe hond schakelt ze ook astrologen in. Zo had ze een hondje gezien dat maar flauwe oogjes had en kale plekken op zijn kop en rond zijn snoet. En toen hebben die 2 astrologen haar bevestigd dat het dier ziek was. Lijkt mij een logische conclusie...

donderdag 9 juli 2009

Crèche met vakantie

Ze is nog een laatste dagje naar de crèche en dan is Jolien drie weken thuis. Drie weken. Ik moet toegeven dat ik (we!) even moest slikken toen ik dat eind vorige maand op het reservatieformulier las. Een week tijdens de Gentse Feesten, dat had ik wel gedacht. En een weekje aansluitend ervoor of erachter was ook nog wel te verwachten. Maar ze zijn dus nog een week langer gesloten. Nuja, het was mijn eigen schuld. Ik had het vakantieoverzicht dat ik begin dit jaar gekregen had maar beter moeten bekijken.

Ik zie dus onverwacht mijn werkgelegenheid en bijgevolg ook mijn inkomen deze maand drastisch beperkt worden. Gelukkig heb ik deze week een goedbetaalde grote opdracht gehad en zorgt dat op financieel gebied al wat voor een mentale geruststelling. Ik zal nog wel wat werken tijdens haar dutjes en als ze er een paar keer in zou slagen om zich op haar eentje bij mij in mijn bureau bezig te houden. En Mario zal ook wel tijd vrijmaken om zich over haar te ontfermen als ik toch per se een opdracht moet afkrijgen. Maar uit ervaring weet ik dat dat toch beperkt blijft.

Wat vervelender is, is dat Mario op slag ook minder aan werken zal toekomen. Hij werkt in de woonkamer en als Jolien thuis is wordt hij ook vanzelf meer gestoord. Groentepap, fuitpap, tussendoortjes, pamper verversen, omkleden voor en na het slapen,... Ik val geregeld met Jolien de woonkamer binnen en verstoor dan de rust die zijn tekenwerk toch wat makkelijker maakt. Ik overweeg daarom om haar eetstoel drie weken in de keuken te installeren en daar ook voor mij een klapstoel te zetten (we hebben geen tafel in de keuken), zodat hem toch wat extra rust gegund wordt. En daarnaast zal ik er ook geregeld met Jolien op uit trekken om leuke dingen te gaan doen. Want al was het even slikken, ik kijk er toch erg naar uit om veel met haar bezig te kunnen zijn en haar een fijne vakantietijd te bezorgen!

woensdag 8 juli 2009

Valkenburg

Ons weekendje weg was een succes. Voor ons was het heerlijk om weer het koppel te kunnen zijn dat we al de jaren voor de komst van Jolien waren. Nu we met 3 zijn, verschuift dat gewoon wat naar de achtergrond. Je leven is meer geregeld door Joliens eet- en slaapuren en als ze wakker is ben je vanzelf veel met haar bezig. Ze is nog volledig van ons afhankelijk en komt op de eerste plaats. Logisch en geen probleem, maar dat neemt niet weg dat het ook leuk is om weer met tweetjes op stap te zijn en dat we elkaar wat begonnen te missen. We hebben er dus volop van genoten.

Jolien op haar beurt heeft zich voorbeeldig gedragen. Veel buiten gespeeld, binnen rondgelopen, flink gegeten, braaf geslapen en maar één keer een huilbuitje uit koppigheid gehad. Mijn ouders hebben dat fantastisch gedaan. Toen ik na afloop aan mijn vader vroeg of het dan wat meegevallen was, antwoordde hij in zijn geheel eigen stijl "laten we zeggen: het is niet tegengevallen. Maar ge moet dat nu ook niet elk weekend doen". Neem het van mij aan: een positieve conclusie. En dat laatste vind ik maar logisch!

vrijdag 3 juli 2009

Weekendje weg

Ik kijk erg uit naar het weekend. We gaan een nachtje op hotel in Valkenburg, maar dan wel zonder Jolien. Ik heb geregeld dat ze bij mijn ouders mag gaan overnachten als cadeautje voor Mario voor onze eerste huwelijksverjaardag, want op 6 juni waren wij één jaar getrouwd. Niet het gemakkelijkste jaar uit ons meer dan zevenjarig samenzijn, maar dat had meer met de komst van Jolien te maken (ze is wel nog lekker rebels als buitenechtelijk kind geboren!) dan met de overstap naar de huwelijkse staat.

Een overnachting zonder Jolien is een primeur. Mijn schoonouders hebben er al een paar keer een avondje op gepast terwijl wij met ons tweetjes weg waren, maar dan waren we er 's ochtends altijd weer om haar uit haar bedje te halen. Ik hoop dus dat ze haar manieren houdt en dan zullen wij dat ook doen!

Update: We waren best tevreden over hotel Ziza. Nette kamers. Piepkleine, maar functionele en vooral schone badkamer. Zeer centraal maar toch rustig gelegen. Lekker, verzorgd en vooral ook origineel ontbijtbuffet. En bovenal heel vriendelijke en behulpzame uitbaters (we mochten onze bagage na het uitchecken nog laten staan).

donderdag 2 juli 2009

Respect

Vanmiddag stappen Mario en ik de deur uit om een broodje te gaan eten. Een paar huizen verder merk ik plots een duif op, die in een hoekje achter een houten palet op de stoep zit. Hij zit daar zo vreemd en stil, dus ik stop en ga er even naar kijken. Het dier is duidelijk gewond. De linkervleugel ligt van zijn lichaam af en ik zie een donkere plek tussen de veren op zijn rug en flank. Zeker aangevallen door een kat, concludeer ik. Met dit weer geef ik het dier maar weinig overlevingskansen, maar Mario besluit onmiddellijk om het wat water en iets te eten te geven. We keren dus terug naar huis en komen een minuutje later terug met de uitgeknipte bodem van een leeg flesje water, gevuld met lekker koel water, en een koekje van Jolien dat toch maar lag uit te drogen. Het dier is bang als ik te dichtbij kom en flapt met zijn vleugels, maar geraakt niet verder weg dan een paar centimeter.

Op dat ogenblik stopt een metertje verder een blauwe, getunde Volkwagen Golf waar een jong koppeltje uitstapt. Wenkbrauwpiercing, allebei een oversized bermudashort, beetje stoer uiterlijk en een boxer op de acherbank. Met het idee "meer kunnen we niet doen, ik zou niet weten wie we voor een gewone duif kunnen bellen" willen we verderstappen, maar het koppeltje heeft de duif gezien en komt onze kant op. "Zit die hier al lang?" Ik leg uit dat we hem zo gevonden hebben en niet weten wat we nog kunnen doen en het meisje stapt kordaat op de vogel af, pakt hem op en inspecteert hem. "We brengen hem naar de dierenarts" en nog geen tel later hebben ze de plannen, die ze ongetwijfeld hadden, laten varen en zitten ze alweer in de auto om het diertje te laten redden door iemand met kennis van zaken. Het toeval wil dat we hen op de terugweg na ons broodje weer tegen het lijf, of beter 'de auto' lopen. De dierenarts vermoedt dat het beest tegen een raam gevlogen is en de pootjes zijn verlamd. Als dat in orde zou komen, overleeft hij het.

En zo hebben Mario en ik ons tijdens het eten bezonnen over uiterlijk en daden. Dat een uiterlijk hoegenaamd niet alles zegt over hoe iemand is, dat het ons zo raakte dat die twee stoere begin-twintigers zich zo om die duif bekommerden (en dat wij het dier zijn plan hadden laten trekken met wat water en een koekje - "loop zelf maar naar de dierenarts"?). En dat je dus respect kan afdwingen met wie je bent en bovenal met wat je doet.

Een mooie parabel over een gewonde stadsduif en een zweem van magie in het dagelijkse leven.