Leeftijd Banner
Leeftijd Banner

woensdag 28 januari 2009

Ons eerste zieke kindje

Jolien is dus voor het eerst echt ziek geweest. En ikke mee.

Vrijdagmiddag vond ik dat ze warm aanvoelde: 38,3°C. Suppootje gegeven, maar tegen 16 uur was de koorts terug: 39,5°C. Opnieuw een suppo en voor het slapengaan nog eentje. Ik had 's middags ook koorts gekregen en voor elke suppo die zij kreeg, nam ik een Dafalgan. Solidariteit noemen ze dat.

Zaterdag hetzelfde liedje: allebei koorts, die gelukkig makkelijk te bedwingen bleef met een suppo of 3 over de hele dag gespreid.

Sinds zondag is de koorts weg en kampen we (jaja, opnieuw allebei) nog met een snotneus en een lichte slijmhoest (daar heeft Jolien ons van zondag op maandag wel een tijd mee wakkergehouden en ze kwam zelf duidelijk ook minder aan slapen toe - om 6u30 was het definitief gedaan), en ondertussen is ook het meeste slijm alweer verdwenen (en door het vele hoesten helaas ook Joliens stem - echt zielig!!).

Ik vond al bij al dat mijn eerste ervaring met een zieke baby nog meevalt. Ik vreesde dat ze echt de godganse dag lastig en zielig zou liggen kermen, maar zolang de koorts wat bedwongen werd door een suppo was ze eigenlijk best nog vrolijk en zat ze te spelen en met de salontafeltjes te schuiven. En ze is de hele tijd goed blijven eten, dat is ook al veel waard. Ja, natúúrlijk was ze geregeld zielig, begon ze sneller te wenen of te piepen dan als ze gezond is, was het voor iedereen geregeld moeilijk en mocht ik geen meter van haar zijde wijken. Maar ik vind dat ze zich al bij al toch flink heeft gehouden. Alleen overdag slapen blijft een probleem. Vrijdag is ze tijdens het rechtopstaand wenen precies gewoon omgevallen van de slaap, maar toen heeft ze maar een kwartiertje geslapen.



En zaterdag heeft ze alleen even in mijn armen geslapen. Da's al. Niet bepaald veel he. Ik zal wel zien of het ons nu vrijdag en zaterdag dan misschien eindelijk wel nog een keer lukt...


dinsdag 27 januari 2009

maandag 26 januari 2009

Kind & Gezin 7 - 9 maanden

Ik loop hier weer flink achter... Tijd om weer in actie te schieten! Vorige dinsdag stond er nog eens een bezoekje aan Kind & Gezin op het programma.

Met haar 7,330 kg en 67 cm zit ze nog altijd rond de curve P10, wat wil zeggen dat 90% van de meisjes van haar leeftijd groter en zwaarder is dan zij.

Daarna volgde de controle bij de dokter. Hij draait haar altijd op haar buik om haar motoriek te bestuderen, maar daar had Jolien duidelijk geen zin in. Met het nodige gespartel ("amaai, er zit wel leven in. En ze draait zich al vlot") bevrijdde ze zich uit zijn handen en ging ze terug op haar poep zitten ("en ge gaat al zelf zitten ook").

- "Begint ze zich al op te trekken?"
- "Ja, al sinds ze 7 maanden is. Ze loopt van spijl naar spijl in haar park en stapt aan twee vingers."

De dokter kruist alles aan op zijn formulier en op dat moment vist Jolien een houten blokje uit een doosje op zijn bureau en geeft dat aan de dokter.

- "Amaai, dat doet gij ook al. Zeg, mijn kotjes zijn al bijna op en die ontwikkelingstabel moet eigenlijk meegaan tot ge 15 maanden zijt..."

Hij concludeerde: 90% is groter en zwaarder dan zij, maar anderzijds ontwikkelt 90% zich trager dan zij. We moeten ons geen zorgen maken om haar gewicht, het is duidelijk dat ze haar energie goed benut!

Volgende afspraak: 21/4.

zaterdag 17 januari 2009

Geen seconde te vroeg!

Ik liep al een tijdje met het voornemen, maar vorig weekend heb ik eindelijk eens de tijd genomen om Joliens bed een stand lager in te stellen. Ik zag haar steeds vaker naar de bovenrand van haar bed grijpen en was bang dat ze zich eens zou rechttrekken en over de rand zou tuimelen! Mijn initiatief kwam geen seconde te vroeg zo blijkt, want deze week is ze effectief beginnen rechtstaan in haar bed als ze wakker was.

In de crèche loopt alles overigens steeds beter. Ze voelt zich er blijkbaar steeds meer op haar gemak. Enige vreemde bijwerking die ik gisteren en vandaag merkte (en die de link met de eerste alinea legt): ik krijg haar hier thuis niet meer in haar bed voor een dutje!?! Voordien sliep ze 1 keer in de voormiddag en 1 of 2 keer in de namiddag. Nu is ze doodmoe, maar gaat ze toch rechtstaan in haar bed om op mij te roepen. Gisteren is Mario met haar gaan wandelen en heeft ze even in de koets geslapen. Da's al. s' Avonds is ze dan wel tegen 19 uur pompaf en slaapt ze als een roosje, maar 's morgens is ze om 6 uur wel weer zo wakker als wat. Ik hoop alleszins dat zich dit vanzelf wat herstelt... Dinsdag eens raad vragen aan Kind & Gezin, ik moet er toch langs voor de controle!

Update: ik ben haar consequent een slaapzak beginnen aantrekken voor haar middagdutje en sindsdien slaapt ze thuis overdag veel beter.

dinsdag 13 januari 2009

Hip hip hoera!

Vandaag wordt Jolien 9 maanden. Ze is nu dus exact even lang uit mijn buik als ze erin gezeten heeft (al klopt dat niet helemaal. Ze is wel na precies 40 weken geboren, dus dat zou ik eens moeten berekenen)! (Net even berekend: dat is nu zondag)

Ik heb trouwens nog een reden om al een eerste voorzichtige hip hip hoera te juichen. Ik sloop gisteren met een ineengekrompen hart de crèche binnen. Jolien had het er de eerste week zo moeilijk gehad, dat ik er al van overtuigd was dat het geween dat ik van bij de ingang hoorde wel van haar moest zijn. Voorzichtig gluurde ik om de hoek, maar tot mijn verbazing was dat opengesperde keelgat van een ander kleintje. Jolien zat een halve meter achter haar op de grond te spelen. Toen ze mij zag, zette ze wel meteen een keel op, maar ik kreeg tegelijk een enthousiaste verzorgster bij mij die trots meldde dat Jolien zo flink geweest was. Er viel een betonblok van mijn hart. Niets erger dan het gedacht dat je kindje zich de hele dag ellendig heeft zitten voelen. Zou ze er dan toch haar draai beginnen vinden? Alleszins, ik was zó opgelucht dat ik (totaal onzinnig, ik weet het zelf wel) enorm trots op haar was en als beloning zin had om nog een tiental kilometer extra te fietsen, want ik heb echt het idee dat ze graag achterop de fiets zit. Alleen had ik nog een gezellig avondje in het vooruitzicht waar ik zo lang mogelijk van wilde kunnen genieten, dus ik ben maar netjes naar huis gereden. Maar wel lekker traag, zodat ons korte ritje toch een béétje langer zou duren.

vrijdag 9 januari 2009

Ze was precies naar iets op zoek...

En als ze geen pianiste wordt, kan ze nog altijd aan de slag als papiersorteerder bij Ivago!

donderdag 8 januari 2009

Nieuw - nieuw - nieuw

- EINDELIJK heb ik weer een microgolf. Na negen jaar trouwe dienst heeft onze vorige op kerstavond beslist dat het welletjes geweest was. Middenin het warmen van een flesje. *PLOK* en niks niemeer. Ik gebruik dat ding eigenlijk niet zoveel, maar voor flesjes is het wel verdomd handig. Gelukkig had ik mijn flessenwarmer nog op zolder staan, maar als je een snelle microgolf gewend bent is een flessenwarmer echt wel vreeeeeeselijk traaaaaaag. Ik ben dus doodblij met mijn nieuwe, snelle microgolf-annex-oven (na 4 jaar eindelijk weer cakes bakken!) en Jolien is ook blij dat haar flessen weer snel klaar zijn, want dat ik een fles klaarzette maar dan weer de keuken uitwandelde, dat kon ze toch niet snappen (en dan ging het alarm af).

- Jolien is (bijna, dat ene weekje zie ik gemakshalve even door de vingers) 9 maand oud, dus dat wil zeggen dat ze groot genoeg is voor een fietsstoel. Die heb ik voor de kerstvakantie al laten monteren en daar keek ik echt wel al een tijdje naar uit. Maar wat ook nieuw is en wel de grootste verandering zal zijn, is dat ze sinds maandag niet meer naar onze geliefde onthaalmoeder Kim mag, maar naar de crèche Het Bengelhof gaat. Kim was fantastisch en ik mis haar al. Maar ze woont op 5 km van ons huis. Als je bedenkt dat we bewust nabij het centrum willen blijven wonen om alles met de fiets te kunnen doen, is 5 km echt wel een eind. Dat fiets je niet zomaar 4 keer op een dag (Jolien brengen, ik naar huis, 's avonds gaan halen en samen terug naar huis) - bovendien kon Jolien tot nu toe nog niet mee met de fiets, dus reed ik plots 4 dagen per week 20 km met de auto! Het Bengelhof ligt op 2,5 van bij ons, dat scheelt een pak. Als het regent zal ik nog wel voor de auto kiezen, maar als het enigszins kan gaat mijn voorkeur echt uit naar de fiets.
Nu moest het natuurlijk wel lukken dat het net op de eerste dag dat we met de fiets naar de crèche zouden gaan... had gesneeuwd! Zo'n fietsstoel verlegt de balans van je fiets echt wel. En zeker als er dan nog een kindje in zit. Dat was dus stevig wennen. En dat op een ondergrond van sneeuw en ijs... Ik ben die eerste heenrit op een slakkengangetje, met dichtgeknepen billen en constant denkend "ik mag niet vallen, ik mag niet vallen" naar de crèche gereden. Ondertussen heb ik er al 6 tochtjes opzitten en voel ik mij al een stuk zelfzekerder.
Ook Jolien schijnt het leuk te vinden. De eerste twee dagen heeft ze onderweg wel niets gezien. We hebben haar een helmpje gekocht (de kleinste maat), maar het is nog wat groot en zakte over haar ogen. Dan maar een mutje eronder, maar dan verschoof het gewoon met muts en al. Nu heb ik de truc precies beter beet, want de laatste 2 keer bleef haar helmpje netjes recht staan en kon ze dus gewoon rondkijken. Ik heb vanmorgen eens omgekeken en ik denk echt dat ze het leuk vindt.





En de nieuwe crèche... Ja, dat is wennen. De begeleidsters zeggen mij eerlijk dat ze het soms wel wat moeilijk heeft (maar dat moesten ze mij die eerste middag niet zeggen, dat zag ik zo aan haar oogjes). Om te beginnen lag haar ritme natuurlijk helemaal overhoop door 2 weken bij ons aan de zee te zitten. En daarnaast zijn het allemaal nieuwe gezichten. Op zich zijn de groepjes niet echt groter dan bij Kim, maar er is natuurlijk meer lawaai omdat er gewoon meer groepjes zijn. Veel dingen die toch anders zijn, maar waarvan ik het goed vind dat ze eraan leert wennen. Als ze 's avonds thuiskomt, is ze gelukkig wel nog het blije kind dat we gewend zijn. En de verzorgsters zeggen ook dat ze niet weent uit miserie, maar dat ze zich kwaad maakt om aandacht te krijgen (wat ook wel aan de leeftijd kan liggen). Zolang er iemand in haar buurt is, tegen haar praat, met haar speelt of haar op de arm houdt is het geen probleem. Maar als ze ergens alleen zit, maakt ze zich boos tot iemand zich met haar bezighoudt. We hebben een klein koppigaardje bij in huis en ik hou nu al mijn hart vast voor haar peuterpuberteit!

- En wat tot slot ook nieuw is, is dat ik vrij zeker ben dat er een tandje in de maak is. Rond de leeftijd van 3-4 maanden kwijlen baby'tjes heel hard en sindsdien hoor ik bij elke druppel kwijl "dat zullen de tandjes wel zijn". Néé, dat waren de tandjes dus niet (al kunnen ze ook wel jeuken als ze nog in het kaakbeen groeien). Nu voel ik voor het eerst een hard plekje onder haar tandvlees en denk ik dus dat haar eerste bijterke binnenkort zijn kopje boven het tandvlees zal uitsteken. Die bijtring van met nieuwjaar zal dus nog goed dienst kunnen doen!

woensdag 7 januari 2009

Kerst is weer voorbij!

Zo, nu is het hier wel windstil genoeg geweest. We zijn natuurlijk al enkele dagen terug van onze zéér ontspannende vakantie, maar bloggen kwam er even niet van. Iets met veel hooi en een vork. Maar ik had zin om erin te vliegen en de eerste zelfgezochte drukte is zo alweer de deur uitgewerkt.

Het waren gezellige kerst- en nieuwjaarsdagen. Met een grote oogst aan cadeautjes voor Jolien. Een hengelspel, een speelgoed-gsm, een Hoplaboekje, dikke met wol gevoerde maar veel te grote (gebaseerd op de afmetingen van haar huidige schoentjes en dan een maatje groter, maar ook die waren al 'op de groei') schoentjes, alweer een speelgoed-gsm, een bijtring, een krokodil-handpop en nóg een speelgoed-gsm (maar gelukkig alledrie verschillende en voor zo'n kind maakt dat toch niet uit: ik kan officieel bevestigen dat er met alle drie gespeeld wordt). En van ons een lekker lawaaierige muziekleeuw (Hanne heeft daar een konijntje van en Ingrid: ik weet nu dat er 40 muziekjes in zitten!).

Jolien schonk ons op haar beurt enkele nieuwe vaardigheden. Zo marcheert (precies een soldaatje, ze tilt vooral haar rechterbeen vaak heel hoog op) ze trots rond als je haar twee vingers geeft (en krijg je meestal protest als je die vingers weer wegneemt) en is ze voor het eerst (na lang op handen en knieën zitten en achterwaarts "tijgeren" - zich op de armpjes opdrukken en zo op de buik achteruit schuiven) vooruit beginnen kruipen. Nog maar een drie-, viertal handjes achtereen, maar het gaat wel al de juiste kant op!