Het zal hier een tijdje windstil worden, want wij zijn lekker gaan uitwaaien aan zee!
Prettige kerst en een gelukkig 2009! Dat het een even mooi en bijzonder jaar mag worden als 2008!
zondag 21 december 2008
donderdag 18 december 2008
Jong geleerd...
Als opa nog veel zo met haar blijft oefenen, wacht haar nog een grote carrière als pianiste!
woensdag 17 december 2008
Platte band
Het is vandaag Joliens laatste dag bij onze onthaalmoeder Kim. En de terugrit nadat ik haar deze morgen had weggebracht zorgt ervoor dat ik vandaag niet snel zal vergeten. Ik kreeg een platte band.
Ik was nog niet halfweg mijn traject toen ik een soort van gerommel achteraan de auto hoorde. Het verdween even, maar kwam dan weer terug, en het werd harder. Het eerste vermoeden van een platte band druppelde langzaam bij mij binnen, dus ik heb mij aan de kant gezet en ben uitgestapt om te kijken. En jawel. Ik had gelijk. Zo diep kan je een autoband normaal niet indrukken.
Een takeldienst inschakelen zag ik niet zitten, dus ik ben maar weer weggereden in de hoop dat ik tot thuis zou geraken, dat was nog iets van 3 à 4 kilometer. Maar de auto begon harder te rammelen en ik was vrij zeker dat ook voetgangers dat lawaai al moesten horen. Dus schakelde ik over op plan B: zo snel mogelijk een garage of bandencentrale bereiken. Je hebt de Auto 5 in Oostakker, maar dan moest ik eigenlijk weer helemaal terug. Maar je hebt er nog eentje op de Antwerpsesteenweg. Aan 20-30 per uur ben ik daar naartoe gesjokt, steeds harder rammelend. Toen ik daar aankwam, was die band gewoon aan het roken!
"Ja madammeke, dat ziet er niet goed uit. Ge hebt er nog te lang mee voortgereden, anders hadden we hem kunnen repareren, maar nu moet ge hem vervangen."
- "Uwe andere band is ook al aan het verslijten en er mag maar 3 mm verschil zitten tussen de profieldiepte van uw twee banden, anders geraakt ge niet door de keuring. Wanneer moet ge nog eens naar de keuring?"
- "Heu, kan ik dat ergens opzoeken?" (Ik heb hem uiteindelijk gewoon alle autopapieren in handen geduwd, ik weet daar niet zoveel van af...)
Ja, ik ben er zeker van dat die twee stoere garagisten vanmiddag nog gaan nagenieten van mijn verschijning in hun mannenhol. Natuurlijk heb ik net een rokje en laarsjes aan, dus ik zie er helemaal als een frivool en niets-van-auto's-afwetend juffie uit. En natuurlijk staan daar een hoop machines die de overtollige druk met een knal lossen. Die mannen verschieten daar niet meer van, maar ik plak natuurlijk aan het plafond. Tot groot jolijt van die kerels natuurlijk.
En als klap op de vuurpijl had ik vanmorgen mijn gsm gewoon thuisgelaten, hij moest dringend geladen worden. Ik ben echt terug in de tijd gekatapulteerd! "Ik heb mijn gsm niet bij. Zou ik hier eens mogen bellen alstublieft" Dat mocht. Met een vast toestel dan nog wel. Hoe lang zou dat al niet geleden zijn? Ik denk dat dat dateert van de tijd dat ik bij KB werkte, en dat is ondertussen toch ook alweer 6 jaar geleden!
Je ziet het dus: Het was al een bijzondere dag omdat Jolien voor het laatst naar Kim gaat, maar zo is het zeker een memorabele dag geworden!
Ik was nog niet halfweg mijn traject toen ik een soort van gerommel achteraan de auto hoorde. Het verdween even, maar kwam dan weer terug, en het werd harder. Het eerste vermoeden van een platte band druppelde langzaam bij mij binnen, dus ik heb mij aan de kant gezet en ben uitgestapt om te kijken. En jawel. Ik had gelijk. Zo diep kan je een autoband normaal niet indrukken.
Een takeldienst inschakelen zag ik niet zitten, dus ik ben maar weer weggereden in de hoop dat ik tot thuis zou geraken, dat was nog iets van 3 à 4 kilometer. Maar de auto begon harder te rammelen en ik was vrij zeker dat ook voetgangers dat lawaai al moesten horen. Dus schakelde ik over op plan B: zo snel mogelijk een garage of bandencentrale bereiken. Je hebt de Auto 5 in Oostakker, maar dan moest ik eigenlijk weer helemaal terug. Maar je hebt er nog eentje op de Antwerpsesteenweg. Aan 20-30 per uur ben ik daar naartoe gesjokt, steeds harder rammelend. Toen ik daar aankwam, was die band gewoon aan het roken!
"Ja madammeke, dat ziet er niet goed uit. Ge hebt er nog te lang mee voortgereden, anders hadden we hem kunnen repareren, maar nu moet ge hem vervangen."
- "Uwe andere band is ook al aan het verslijten en er mag maar 3 mm verschil zitten tussen de profieldiepte van uw twee banden, anders geraakt ge niet door de keuring. Wanneer moet ge nog eens naar de keuring?"
- "Heu, kan ik dat ergens opzoeken?" (Ik heb hem uiteindelijk gewoon alle autopapieren in handen geduwd, ik weet daar niet zoveel van af...)
Ja, ik ben er zeker van dat die twee stoere garagisten vanmiddag nog gaan nagenieten van mijn verschijning in hun mannenhol. Natuurlijk heb ik net een rokje en laarsjes aan, dus ik zie er helemaal als een frivool en niets-van-auto's-afwetend juffie uit. En natuurlijk staan daar een hoop machines die de overtollige druk met een knal lossen. Die mannen verschieten daar niet meer van, maar ik plak natuurlijk aan het plafond. Tot groot jolijt van die kerels natuurlijk.
En als klap op de vuurpijl had ik vanmorgen mijn gsm gewoon thuisgelaten, hij moest dringend geladen worden. Ik ben echt terug in de tijd gekatapulteerd! "Ik heb mijn gsm niet bij. Zou ik hier eens mogen bellen alstublieft" Dat mocht. Met een vast toestel dan nog wel. Hoe lang zou dat al niet geleden zijn? Ik denk dat dat dateert van de tijd dat ik bij KB werkte, en dat is ondertussen toch ook alweer 6 jaar geleden!
Je ziet het dus: Het was al een bijzondere dag omdat Jolien voor het laatst naar Kim gaat, maar zo is het zeker een memorabele dag geworden!
zaterdag 13 december 2008
Hoera voor Rita van de politie
Vorige week vrijdag. 8u20. Telefoon van een onbekend nummer.
- Hallo met Marleen
- Hallo, met de politie van Oostende. Wij hebben hier mogelijk een verloren voorwerp van u.
Natuurlijk wist ik meteen waar dit over ging. Niet meer gedacht dat ik telefoontje zou krijgen!
We zijn op 6 juni van dit jaar getrouwd en tijdens onze vakantie aan zee in juli is Mario zijn trouwring al kwijtgespeeld. Hij droeg hem graag, maar deed hem voor vanalles en nog wat uit: handen wassen, gel in zijn haar doen, zonnecrème smeren, een pamper van Jolien verversen,... En zo kwamen we op een avond tot de vaststelling dat hij zijn ring niet meer aanhad. De dag voordien hadden we met vrienden nog gepraat over het al dan niet kiezen voor een trouwring, dus toen had hij hem nog. Dat beperkte de mogelijke plaatsen waar hij hem verloren kon zijn (is dat dan een verliespost?) tot 3:
- het toilet van het stripdoolhof in Middelkerke,
- de dijk op het eind van Oostende, waar hij zonnecrème aangebracht had,
- en het toilet van café Rubens in Oostende waar we met zijn ouders iets gedronken hadden.
We hebben onmiddellijk het stripdoolhof, café Rubens en de politie van Middelkerke en Oostende gebeld, maar nergens was een ring binnengebracht.
Eenmaal terug thuis ben ik naar de politie van Gent gegaan om het verlies te signaleren, zodat er toch ergens een spoor van terug te vinden zou zijn. Echt aangifte kan je daar blijkbaar niet van doen, maar ze zouden een memo opstellen. Terwijl de madam aan de balie mijn verhaal noteerde, liep er een collega voorbij "Kijk, die madam hier heeft hetzelfde voor als gij voorgehad hebt. Maar gij hebt hem nog teruggevonden he. En nu moet ge eens kijken sinds wanneer die jongen hem nog maar had..." Twee meewarige blikken in mijn richting. Ze vonden het duidelijk erger dan wij. Omdat we wisten dat de kans bestond dat Mario zijn trouwring niet zou blijven dragen (hij tekent met zijn linkerhand en squasht met zijn rechterhand en doet voor beide die ring uit. Als je dan weet dat hij niet eens een horloge draagt omdat hem dat zo stoort, zou het niet verwonderlijk zijn dat die ring op een dag ook gewoon aan de kant blijft liggen) hebben we hem een goedkope ring gekocht, vooral voor de symbolische waarde. Het geringd zijn beviel hem beter dan verwacht dus het was wel een teleurstelling toen hij zijn ring kwijt was, maar de emotionele waarde was dus belangrijker dan de feitelijke waarde van de ring.
En nu meldde Rita van de politie mij trots dat onze ring terecht is. Ze had er echt moeite voor gedaan. Tijdens de zomermaanden is het te druk om zich met verloren voorwerpen bezig te houden, dus was ze er na de zomer meteen voor in actie geschoten. En net toen ze een fax moest gaan ontvangen met mogelijke eigenaars kreeg ze een arbeidsongeluk en was ze een hele tijd arbeidsongeschikt, maar toen ze daarna terug aan de slag ging, was dat het eerste waar ze zich op stortte. Ze had veel rondgebeld, was zelfs in Brugge en Brussel beland en had uiteindelijk toch de langverwachte fax ontvangen. En daar stonden wel enkele Marlenen op, maar slechts één Marleen en Mario, zoals in de ring gegraveerd staat. Apetrots was ze. Ze heeft haar verhaal wel twee keer opnieuw verteld.
En zodoende gaan wij op dinsdag 23/12 naar de politie van Oostende om onze ring op te halen en Rita van de politie te bedanken met een doosje pralines. En wordt mijn duifje weer geringd! Roekoekoe!
- Hallo met Marleen
- Hallo, met de politie van Oostende. Wij hebben hier mogelijk een verloren voorwerp van u.
Natuurlijk wist ik meteen waar dit over ging. Niet meer gedacht dat ik telefoontje zou krijgen!
We zijn op 6 juni van dit jaar getrouwd en tijdens onze vakantie aan zee in juli is Mario zijn trouwring al kwijtgespeeld. Hij droeg hem graag, maar deed hem voor vanalles en nog wat uit: handen wassen, gel in zijn haar doen, zonnecrème smeren, een pamper van Jolien verversen,... En zo kwamen we op een avond tot de vaststelling dat hij zijn ring niet meer aanhad. De dag voordien hadden we met vrienden nog gepraat over het al dan niet kiezen voor een trouwring, dus toen had hij hem nog. Dat beperkte de mogelijke plaatsen waar hij hem verloren kon zijn (is dat dan een verliespost?) tot 3:
- het toilet van het stripdoolhof in Middelkerke,
- de dijk op het eind van Oostende, waar hij zonnecrème aangebracht had,
- en het toilet van café Rubens in Oostende waar we met zijn ouders iets gedronken hadden.
We hebben onmiddellijk het stripdoolhof, café Rubens en de politie van Middelkerke en Oostende gebeld, maar nergens was een ring binnengebracht.
Eenmaal terug thuis ben ik naar de politie van Gent gegaan om het verlies te signaleren, zodat er toch ergens een spoor van terug te vinden zou zijn. Echt aangifte kan je daar blijkbaar niet van doen, maar ze zouden een memo opstellen. Terwijl de madam aan de balie mijn verhaal noteerde, liep er een collega voorbij "Kijk, die madam hier heeft hetzelfde voor als gij voorgehad hebt. Maar gij hebt hem nog teruggevonden he. En nu moet ge eens kijken sinds wanneer die jongen hem nog maar had..." Twee meewarige blikken in mijn richting. Ze vonden het duidelijk erger dan wij. Omdat we wisten dat de kans bestond dat Mario zijn trouwring niet zou blijven dragen (hij tekent met zijn linkerhand en squasht met zijn rechterhand en doet voor beide die ring uit. Als je dan weet dat hij niet eens een horloge draagt omdat hem dat zo stoort, zou het niet verwonderlijk zijn dat die ring op een dag ook gewoon aan de kant blijft liggen) hebben we hem een goedkope ring gekocht, vooral voor de symbolische waarde. Het geringd zijn beviel hem beter dan verwacht dus het was wel een teleurstelling toen hij zijn ring kwijt was, maar de emotionele waarde was dus belangrijker dan de feitelijke waarde van de ring.
En nu meldde Rita van de politie mij trots dat onze ring terecht is. Ze had er echt moeite voor gedaan. Tijdens de zomermaanden is het te druk om zich met verloren voorwerpen bezig te houden, dus was ze er na de zomer meteen voor in actie geschoten. En net toen ze een fax moest gaan ontvangen met mogelijke eigenaars kreeg ze een arbeidsongeluk en was ze een hele tijd arbeidsongeschikt, maar toen ze daarna terug aan de slag ging, was dat het eerste waar ze zich op stortte. Ze had veel rondgebeld, was zelfs in Brugge en Brussel beland en had uiteindelijk toch de langverwachte fax ontvangen. En daar stonden wel enkele Marlenen op, maar slechts één Marleen en Mario, zoals in de ring gegraveerd staat. Apetrots was ze. Ze heeft haar verhaal wel twee keer opnieuw verteld.
En zodoende gaan wij op dinsdag 23/12 naar de politie van Oostende om onze ring op te halen en Rita van de politie te bedanken met een doosje pralines. En wordt mijn duifje weer geringd! Roekoekoe!
donderdag 11 december 2008
Eerste babysitervaring: een verhaal van klutskes en takskes
Jolien heeft weer een nieuwe 'eerste keer' bij op haar lijstje. Mario had voor mijn verjaardag tickets gekocht voor de show van gisterenavond van Geert Hoste in de stadsschouwburg van Antwerpen. En omdat we nog een restaurantbon hadden liggen, hebben we er een volledig avondje uit met ons tweetjes van gemaakt. Stef en Ingrid wonen in Sint-Niklaas en dat ligt op de weg naar Antwerpen, dus ze hebben gewillig een namiddag en avond op Jolien gebabysit. Mario's ouders hebben aan de zee wel al eens een avond op haar gebabysit en haar dan in bed gelegd, maar een hele namiddag, inclusief namiddagdutje, fruitpap, laatste fles, pyjama aantrekken en in een vreemd bedje in slaap geraken, dat was toch nieuw. We hadden alle vertrouwen in Stef en Ingrid, ze zijn zelf geweldige ouders voor hun dochtertje Hanne, die een half jaartje ouder is dan Jolien. En inderdaad: zowel Jolien als de babysits en de verraste, maar enthousiaste Hanne hebben dat geweldig goed gedaan (tenzij Stef en Ingrid informatie achterhouden, want Jolien kan natuurlijk nog niet uit de biecht klappen...).
Het was wel effe schrikken dat ze net op weg naar Stef en Ingrid spectaculair moest overgeven, maar ze had 's middags een recordhoeveelheid groentenpap weggewerkt en mijn ervaring leert mij dat alles wat ze meer eet dan gewoonlijk er toch gewoon weer uitkomt. Daardoor had ze onderweg niet geslapen en ze was al moe, dus ze was meteen haar kluts kwijt toen ze bij Ingrid op de arm belandde. We hebben een huilende dochter achtergelaten, die niet veel later naar namiddagslaapjedromenland vertrokken is. Daarna verliep alles wel vlot: net als elk ander baby'tje moest ze altijd even wennen aan de nieuwe omgeving en elke verandering die daarin optrad (wakker worden in dat reisbedje, Ingrid die haar kwam halen, Hanne die nog later ook thuiskwam, enz.), maar eens ze geacclimatiseerd was, was ze weer een vrolijk, speels en nieuwsgierig kindje waar je niet veel problemen mee hebt. Maar ja, iedereen moet even kunnen wennen aan een nieuwe situatie, niewaar? Mijn moeder zei van mij als kind altijd "ze heeft een klein klutske en ze is het snel kwijt" en dat herken ik ook sterk in Jolien. Wij hebben dus al onze eigen varianten gemaakt op deze lieve uitspraak van mijn moeder. "Ze heeft korte toerkes en ze is er snel over". Of nog: "ze heeft een klein takske, maar ze kan er veel van maken".
Het was wel effe schrikken dat ze net op weg naar Stef en Ingrid spectaculair moest overgeven, maar ze had 's middags een recordhoeveelheid groentenpap weggewerkt en mijn ervaring leert mij dat alles wat ze meer eet dan gewoonlijk er toch gewoon weer uitkomt. Daardoor had ze onderweg niet geslapen en ze was al moe, dus ze was meteen haar kluts kwijt toen ze bij Ingrid op de arm belandde. We hebben een huilende dochter achtergelaten, die niet veel later naar namiddagslaapjedromenland vertrokken is. Daarna verliep alles wel vlot: net als elk ander baby'tje moest ze altijd even wennen aan de nieuwe omgeving en elke verandering die daarin optrad (wakker worden in dat reisbedje, Ingrid die haar kwam halen, Hanne die nog later ook thuiskwam, enz.), maar eens ze geacclimatiseerd was, was ze weer een vrolijk, speels en nieuwsgierig kindje waar je niet veel problemen mee hebt. Maar ja, iedereen moet even kunnen wennen aan een nieuwe situatie, niewaar? Mijn moeder zei van mij als kind altijd "ze heeft een klein klutske en ze is het snel kwijt" en dat herken ik ook sterk in Jolien. Wij hebben dus al onze eigen varianten gemaakt op deze lieve uitspraak van mijn moeder. "Ze heeft korte toerkes en ze is er snel over". Of nog: "ze heeft een klein takske, maar ze kan er veel van maken".
maandag 8 december 2008
Dada!
We vroegen ons al een paar weken af of het toeval was, of echt een bewuste reactie. Als iemand "dada" zei, begon Jolien met haar armpjes te wapperen. Ondertussen is het duidelijk dat ze "dada" heeft leren zwaaien. Ze wuift met één armpje een viertal keer op en neer en na een doorgedreven training van mémé Katleen zegt ze er ook steeds vaker iets bij. Ze tatert vaak luidop, maar de eerste "dada's" die ze zei, fluisterde ze. "Dhadh". Alsof ze zich er heel hard op moest concentreren en ze echt zorgvuldig te werk wilde gaan. En langzaamaan komt ook de klank steeds luider door. Het hangt nog wel een beetje van haar goesting af, maar als je nu "dada" doet en zegt tegen Jolien is de kans bestaande dat je een enthousiaste en trotse wuif met bijhorende "dadh" terugkrijgt!
vrijdag 5 december 2008
Controle bij de kinderarts
Tijdens de laatste controle bij de kinderarts maakte die zich wat zorgen om Joliens gewicht en daarom moest ik nog eens op controle komen.
- Haar hardnekkige hoest is weg, haar longen klinken zuiver. Alleen haar neus is nog wel verstopt.
- Ze is nu 65 cm groot en weegt 6,830 kg. En daarmee bengelt ze nog altijd onderaan de curves. Ze evolueert wel mee met die curves, dus echt heel alarmerend is dat niet. Ze is op de gemiddelden begonnen en heeft tussen 2 en 4 maanden een flinke duik genomen, maar hoe dat komt weten we dus niet. Om echt alle mogelijkheden uit te sluiten heeft de dokter een bloedonderzoek laten uitvoeren om eventuele (koemelk- en andere) allergieën op het spoor te komen. Twee flinke buisjes bloed hebben ze afgetapt. En heel het ziekenhuis heeft mogen horen dat Joliens longen tegenwoordig weer mooi zuiver klinken! Het verdriet werd gestelpt met een pinguinpleister en een dikke knuffel van mama. En straks of morgen kennen we het resultaat. Ik ben benieuwd!
Update: de resultaten van het bloedonderzoek die al binnen zijn (enkel werking van de schildklier en gevoeligheid voor gluten is nog niet bekend) zijn allemaal goed:
- voldoende rode en witte bloedcellen
- werking van de lever is goed
- weerstand is goed (ze maakt de nodige antistoffen aan)
- geen allergie voor koemelk (al is dat op deze leeftijd nog niet helemaal uit te sluiten)
- wel een beetje een laag ijzergehalte, maar dat is op deze leeftijd normaal
Voila. Niks om ons zorgen over te maken. Onze enige opdracht is om haar zoveel mogelijk eten te blijven geven. Fruit- en groentenpap zoveel ze wil, zeker nog 2 en liefst 3 flessen, eventueel met granen eraan toegevoegd ('s morgens en 's avonds kan enkel melk misschien onvoldoende zijn). En als ze 210 cc met 7 schepjes poeder helemaal opdrinkt, mag ik 240 met 8 schepjes maken.
- Haar hardnekkige hoest is weg, haar longen klinken zuiver. Alleen haar neus is nog wel verstopt.
- Ze is nu 65 cm groot en weegt 6,830 kg. En daarmee bengelt ze nog altijd onderaan de curves. Ze evolueert wel mee met die curves, dus echt heel alarmerend is dat niet. Ze is op de gemiddelden begonnen en heeft tussen 2 en 4 maanden een flinke duik genomen, maar hoe dat komt weten we dus niet. Om echt alle mogelijkheden uit te sluiten heeft de dokter een bloedonderzoek laten uitvoeren om eventuele (koemelk- en andere) allergieën op het spoor te komen. Twee flinke buisjes bloed hebben ze afgetapt. En heel het ziekenhuis heeft mogen horen dat Joliens longen tegenwoordig weer mooi zuiver klinken! Het verdriet werd gestelpt met een pinguinpleister en een dikke knuffel van mama. En straks of morgen kennen we het resultaat. Ik ben benieuwd!
Update: de resultaten van het bloedonderzoek die al binnen zijn (enkel werking van de schildklier en gevoeligheid voor gluten is nog niet bekend) zijn allemaal goed:
- voldoende rode en witte bloedcellen
- werking van de lever is goed
- weerstand is goed (ze maakt de nodige antistoffen aan)
- geen allergie voor koemelk (al is dat op deze leeftijd nog niet helemaal uit te sluiten)
- wel een beetje een laag ijzergehalte, maar dat is op deze leeftijd normaal
Voila. Niks om ons zorgen over te maken. Onze enige opdracht is om haar zoveel mogelijk eten te blijven geven. Fruit- en groentenpap zoveel ze wil, zeker nog 2 en liefst 3 flessen, eventueel met granen eraan toegevoegd ('s morgens en 's avonds kan enkel melk misschien onvoldoende zijn). En als ze 210 cc met 7 schepjes poeder helemaal opdrinkt, mag ik 240 met 8 schepjes maken.
Hoerenchance
Ik ben zo hard geschrokken van dit verdict van onze huisarts dat ik mijn verhaal hier toch ook nog eens wil ventileren. Ik heb dinsdag tijdens de training een squashbal in mijn linkeroog gekregen. De oefening was dat ik alle hoeken van het terrein zou zien, maar ik zag sterrekes. Ik heb meteen een kwartier ijs op mijn oog gelegd en toen ik voorzichtig testte of ik mijn zicht niet kwijt was, zat ik met een probleem. Ik draag lenzen en ik wist niet of ik mijn lens nog wel in had. Ik zag niet scherp. Best mogelijk als ik mijn lens kwijtgespeeld was (iets waar veel mensen zich zorgen om schenen te maken, maar ik helemaal niet - ze waren toch aan vervanging toe). Maar als die lens wél nog op de juiste plaats zat, was dat wazig zien een groot probleem natuurlijk.
Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan en die heeft mij flink doen schrikken: "ge hebt hoerenchance gehad. Als die bal los op uw oog beland was, was je het kwijtgespeeld". Maar ik heb dus blijkbaar een goede engelbewaarder en ik kom er vanaf met een gekneusd en licht ontstoken oog en een kleine hersenschudding. Drie keer niks, in feite. Het ziet zelfs niet blauw en is amper gezwollen.
Voor de zekerheid en de verzekeringen heeft hij mij ook nog naar de oogarts doorverwezen. Die komt tot dezelfde conclusie: zowel aan het oogoppervlak als binnenin is er duidelijke reactie op de impact te zien en die wonden zijn licht ontstoken, maar er is geen blijvende schade. Een goeie week geen lenzen dragen en druppels voor mijn oog, dat is alles. En zelf voeg ik er een schietgebedje aan toe als dank voor zoveel geluk-bij-een-ongeluk.
Uiteindelijk ben ik naar de huisarts gegaan en die heeft mij flink doen schrikken: "ge hebt hoerenchance gehad. Als die bal los op uw oog beland was, was je het kwijtgespeeld". Maar ik heb dus blijkbaar een goede engelbewaarder en ik kom er vanaf met een gekneusd en licht ontstoken oog en een kleine hersenschudding. Drie keer niks, in feite. Het ziet zelfs niet blauw en is amper gezwollen.
Voor de zekerheid en de verzekeringen heeft hij mij ook nog naar de oogarts doorverwezen. Die komt tot dezelfde conclusie: zowel aan het oogoppervlak als binnenin is er duidelijke reactie op de impact te zien en die wonden zijn licht ontstoken, maar er is geen blijvende schade. Een goeie week geen lenzen dragen en druppels voor mijn oog, dat is alles. En zelf voeg ik er een schietgebedje aan toe als dank voor zoveel geluk-bij-een-ongeluk.
maandag 1 december 2008
Badje (2)
Het ligt blijkbaar aan de beveiliging. Javascripts inschakelen en het probleem in Internet Explorer 7 is opgelost. Dat Firefox de internetverbinding uitschakelt blijft een mysterie voor mij, maar dankzij die browser ben ik wel aan de oplossing voor Explorer geraakt. Ik ben dus weer volledig operationeel! Hou je vast, daar gaan we weer!
Want wie net als ik dacht dat ik er met 1 filmpje over Jolien in bad wel zou komen is dus verkeerd. Tegenwoordig laat ik haar namelijk straaltjes water vangen, maar die kan je natuurlijk niet pakken, he! Het levert wél schattige tafereeltjes op...
Want wie net als ik dacht dat ik er met 1 filmpje over Jolien in bad wel zou komen is dus verkeerd. Tegenwoordig laat ik haar namelijk straaltjes water vangen, maar die kan je natuurlijk niet pakken, he! Het levert wél schattige tafereeltjes op...
Test
Even een kleine test. Mijn technische probleem is opgelost op de enige manier die ik zelf kon bedenken, al is het dan wel een omslachtige: ik heb een nieuwe browser gedownload. Daarmee staat de teller voor mijn pc op 3. Maar als ik een filmpje aan het oploaden ben, valt nu de internetverbinding weg. *zucht* Ik heb dus al verschillende keren mijn pc herstart en probeer het nu eens met een post zonder video of foto, maar enkel met tekst. Ik ben eens benieuwd of dat wél lukt!
zaterdag 29 november 2008
Verdorie!
Ik heb Explorer 7 gedownload en nu is de balk verdwenen waarmee ik foto's en filmpjes kan uploaden. Er staat wel een nieuwe balk in beeld: "Enclusures" en "MME-type". Weet iemand hiermee raad? Ik heb in de "Help" gezocht en ik vind enkel instructies voor de oude balk, en niets over dat nieuwe Enclosures-ding op mijn scherm... Awoe vooruitgang!
donderdag 27 november 2008
Verlatingsangst - update
De eigenlijke verlatingsangst viel goed mee. Ik heb mij een flinke week (of een tiental dagen zoiets) niet mogen omdraaien zonder dat Jolien het op een huilen zette. Als ik volledig uit het zicht verdween zette ze nog efkes een fikse keel op, maar na een paar tellen was het alweer voorbij. Het was dus gewoon kwestie van wat geduld oefenen en wat extra kiekeboe!-spelletjes spelen...
Ondertussen heb ik voor mezelf ook uitgemaakt dat de slechte nacht die ze in die periode had eerder het gevolg was van een slechte droom en dus los staat van de verlatingsangst. Ze heeft nog wel wat onrustige nachten gehad omdat ze niet terug in slaap kon vallen door haar hoestje, maar zo erg over haar toeren als die maandagnacht is ze nog maar 1 keer opnieuw geweest, een paar dagen later. Ik wijt die slechte nachten dus eerder aan slechte dromen omdat ze zich fel aan het ontwikkelen is. Ze was helemaal over haar toeren, wierp haar hoofd in haar nek, was in haar bed niet rustig te krijgen en bleef zelfs in mijn armen nog erg lang doorhuilen. Als ze na veel wiegen en sussen dan toch gekalmeerd was, begon ze weer hevig te huilen als ze in haar bedje geleg werd. Een groot verschil met de overige nachten: toen kreeg ik haar probleemloos gesust door haar tutje terug te geven, over haar hoofdje te aaien en eventjes "slaap kindje slaap" te neuriën.
Het is even schrikken als je goede slapertje voor het eerst zo opgeschrikt wordt door een boze droom en omdat je pruts op die leeftijd zoveel evolueert heb je er het raden naar wat de precieze oorzaak van de huilbui-in-het-midden-van-een-nachtje-slaap kan zijn. Maar inmiddels ben ik gerustgesteld dat het een eenmalige slechte nacht was en dat ze haar talent om lekker een nachtje door te slapen niet plotsklaps verleerd is!
Ondertussen heb ik voor mezelf ook uitgemaakt dat de slechte nacht die ze in die periode had eerder het gevolg was van een slechte droom en dus los staat van de verlatingsangst. Ze heeft nog wel wat onrustige nachten gehad omdat ze niet terug in slaap kon vallen door haar hoestje, maar zo erg over haar toeren als die maandagnacht is ze nog maar 1 keer opnieuw geweest, een paar dagen later. Ik wijt die slechte nachten dus eerder aan slechte dromen omdat ze zich fel aan het ontwikkelen is. Ze was helemaal over haar toeren, wierp haar hoofd in haar nek, was in haar bed niet rustig te krijgen en bleef zelfs in mijn armen nog erg lang doorhuilen. Als ze na veel wiegen en sussen dan toch gekalmeerd was, begon ze weer hevig te huilen als ze in haar bedje geleg werd. Een groot verschil met de overige nachten: toen kreeg ik haar probleemloos gesust door haar tutje terug te geven, over haar hoofdje te aaien en eventjes "slaap kindje slaap" te neuriën.
Het is even schrikken als je goede slapertje voor het eerst zo opgeschrikt wordt door een boze droom en omdat je pruts op die leeftijd zoveel evolueert heb je er het raden naar wat de precieze oorzaak van de huilbui-in-het-midden-van-een-nachtje-slaap kan zijn. Maar inmiddels ben ik gerustgesteld dat het een eenmalige slechte nacht was en dat ze haar talent om lekker een nachtje door te slapen niet plotsklaps verleerd is!
maandag 24 november 2008
Alleen is toch maar alleen...
Dus heb ik vrijdag voor een speelkameraadje gezorgd... En dat vond ze duidelijk erg leuk!
woensdag 19 november 2008
Verlatingsangst
Met een grote V op sommige momenten. Sinds begin november is het weer al 'mama' wat de klok slaat. Verlaat ik de kamer, dan gaat haar alarm af. Zet ik haar neer, dan zet ze een keel op. Draai ik mij om, kan ze niet bij mij, zet ik een stap bij haar vandaan... Alle tekenen van verlatingsangst. Kim merkt het ook. 's Morgens kan ze er beter tegen omdat ze dan nog frisser is, maar 's avonds wil ze enkel nog op mijn schoot zitten, in de zetel naast mij is dan zelfs niet goed genoeg.
Eergisterenavond hebben we haar rond het normale uur in bed gelegd (19u30 zoiets), maar rond 22u30 werd ze tegen haar gewoonte in alweer wakker, heftig aan het huilen en helemaal overstuur. Proberen haar te sussen, tutje te geven, over haar bolltje te aaien, niets hielp. Ze kalmeerde eventjes, maar begon dan steeds langer weer hevig te wenen. Haar toch maar uit haar bed gehaald en wat gewiegd, maar ook dat kalmeerde haar niet. Fles proberen te geven, na twee slokken zette ze weer een keel op. Met veel geduld en geneurie kreeg Mario haar na een tijd toch op zijn arm in slaap gewiegd, maar toen we haar na een tiental minuten terug in haar bedje legden, begon ze weer te wenen. Ik ook nog maar eens geprobeerd, weer in slaap gewiegd en weer begon ze te wenen toen ik haar in haar bedje legde. Omdat ik helemaal niet meer wist wat we nog konden proberen heb ik haar uiteindelijk bij ons in bed gelegd, waar ze tot 8 uur geslapen heeft, zonder nog 1 piepje te geven!
Opvoedkundig zal het wel anders moeten, maar we waren zelf ook dringend aan slaap toe. Vannacht is het gelukkig weer een normalere nacht geweest. Ze is opnieuw rond 23 uur wakker geworden, maar ik heb een uur lang geduldig haar tutje teruggegeven en uiteindelijk is ze dan weer in slaap gevallen tot 6u30.
Het frusterende is dat je met zo'n klein kindje helemaal niet weet wat er scheelt. Had ze slecht gedroomd (dat kan wel eens als ze volop een nieuwe vaardigheid aan het inoefenen zijn, zoals zij nu driftig aan het leren kruipen is)? Verlatingsangst (dat kan ook, dat ze in hun bed wakker schrikken en helemaal overstuur raken omdat ze beseffen dat ze alleen zijn - al heb ik het gevoel dat ik haar dan makkelijker had kunnen sussen, eerder zoals vannacht het geval was)? Of had ze te veel last van haar hoestje (elke keer ze bijna in slaap lag, begon ze te hoesten, werd ze weer wakker en begon ze weer te huilen)? Ik hoop alleszins dat het bij deze ene keer blijft!
Eergisterenavond hebben we haar rond het normale uur in bed gelegd (19u30 zoiets), maar rond 22u30 werd ze tegen haar gewoonte in alweer wakker, heftig aan het huilen en helemaal overstuur. Proberen haar te sussen, tutje te geven, over haar bolltje te aaien, niets hielp. Ze kalmeerde eventjes, maar begon dan steeds langer weer hevig te wenen. Haar toch maar uit haar bed gehaald en wat gewiegd, maar ook dat kalmeerde haar niet. Fles proberen te geven, na twee slokken zette ze weer een keel op. Met veel geduld en geneurie kreeg Mario haar na een tijd toch op zijn arm in slaap gewiegd, maar toen we haar na een tiental minuten terug in haar bedje legden, begon ze weer te wenen. Ik ook nog maar eens geprobeerd, weer in slaap gewiegd en weer begon ze te wenen toen ik haar in haar bedje legde. Omdat ik helemaal niet meer wist wat we nog konden proberen heb ik haar uiteindelijk bij ons in bed gelegd, waar ze tot 8 uur geslapen heeft, zonder nog 1 piepje te geven!
Opvoedkundig zal het wel anders moeten, maar we waren zelf ook dringend aan slaap toe. Vannacht is het gelukkig weer een normalere nacht geweest. Ze is opnieuw rond 23 uur wakker geworden, maar ik heb een uur lang geduldig haar tutje teruggegeven en uiteindelijk is ze dan weer in slaap gevallen tot 6u30.
Het frusterende is dat je met zo'n klein kindje helemaal niet weet wat er scheelt. Had ze slecht gedroomd (dat kan wel eens als ze volop een nieuwe vaardigheid aan het inoefenen zijn, zoals zij nu driftig aan het leren kruipen is)? Verlatingsangst (dat kan ook, dat ze in hun bed wakker schrikken en helemaal overstuur raken omdat ze beseffen dat ze alleen zijn - al heb ik het gevoel dat ik haar dan makkelijker had kunnen sussen, eerder zoals vannacht het geval was)? Of had ze te veel last van haar hoestje (elke keer ze bijna in slaap lag, begon ze te hoesten, werd ze weer wakker en begon ze weer te huilen)? Ik hoop alleszins dat het bij deze ene keer blijft!
maandag 17 november 2008
Close-up
Een wandeling tijdens ons weekendje aan zee heeft weer enkele mooie close-ups opgeleverd...
donderdag 13 november 2008
Rode billetjes
Ze heeft héél lang lanst gehad van rode billetjes. Echt erg. Op een moment bloedde het zelfs! En ik kreeg het maar niet weg. Elke keer het wat begon te genezen, werd ze weer wakker met een volle pamper waar ze aan haar billen te oordelen blijkbaar al een tijdje in lag. Terug naar af.
Ik heb kilo's Mitosyl en allerhande andere billenzalfjes aan haar billetjes gesmeerd en zelfs even andere pampers geprobeerd. Tot de apotheker mij 'Daktozin' meegaf "omdat gewone billenzalf niet schimmeldodend is, en deze zalf wel". En nu lijkt het eindelijk echt volledig weg te trekken.
Andere tips die de huisarts mij meegegeven heeft:
- natuurlijk om te beginnen de billen gewoon droog houden en haar heel vaak verschonen
- de billen bij voorkeur met water en zeep schoonmaken en vochtige doekjes liever vermijden
- die Daktozinzalf kan je beter verwijderen met een wattenschijfje met wat reinigingslotion (van die merken die je bij de apotheek kan kopen, Galenco enzo)
- de billen met een schone doek droog deppen nadat je ze schoongemaakt hebt
- en bovenal: een goeie dikke laag zalf aanbrengen
Ik ken nu alvast de letterlijke betekenis van de uitdrukking "het er vingerdik op leggen"!
Ik heb kilo's Mitosyl en allerhande andere billenzalfjes aan haar billetjes gesmeerd en zelfs even andere pampers geprobeerd. Tot de apotheker mij 'Daktozin' meegaf "omdat gewone billenzalf niet schimmeldodend is, en deze zalf wel". En nu lijkt het eindelijk echt volledig weg te trekken.
Andere tips die de huisarts mij meegegeven heeft:
- natuurlijk om te beginnen de billen gewoon droog houden en haar heel vaak verschonen
- de billen bij voorkeur met water en zeep schoonmaken en vochtige doekjes liever vermijden
- die Daktozinzalf kan je beter verwijderen met een wattenschijfje met wat reinigingslotion (van die merken die je bij de apotheek kan kopen, Galenco enzo)
- de billen met een schone doek droog deppen nadat je ze schoongemaakt hebt
- en bovenal: een goeie dikke laag zalf aanbrengen
Ik ken nu alvast de letterlijke betekenis van de uitdrukking "het er vingerdik op leggen"!
donderdag 6 november 2008
Brilsmurf
Ik ben zelf niet zo modebewust, maar we hebben Jolien dit weekend alvast geleerd dat uw hele look staat of valt met de juiste accessoires...
maandag 3 november 2008
Badje
In de kraamkliniek leren ze je het badje 's morgens aan. Waarschijnlijk vooral om praktische redenen: in de namiddag komt er bezoek en 's avonds is er niet zoveel personeel. Bij mijn ontslag uit het ziekenhuis had de gynaecoloog ons aangeraden "experimenteer eens met het uur waarop je het badje geeft", maar 's avonds kwam het er nooit van (ik weet eigenlijk al niet meer waarom). Het zat gewoon in mijn ochtendroutine verweven.
En dan kwam de dag dichterbij dat ze naar de opvang zou gaan, en zat ik de hele maand augustus tegen Mario te verzuchten "we moeten écht proberen om dat badje naar de avond te verleggen", maar het kwam er maar zelden van. Veel mensen vinden het handig om het badje in de slapen-gaan-routine te verwerken. Ik vond dat toen moeilijk. In augustus tekende zich voor het eerst een patroon af en viel ze gewoonlijk rond 20u30 in slaap. Sinds ze naar de opvang gaat, is dat eerder 19u geworden. Maar op andere avonden is er van dat patroon helemaal geen sprake meer. En aangezien ze 's morgens toch altijd op tijd wakker is (en ik dus mee), blijf ik ook nu gewoon het badje 's morgens geven. Rond 7u10 sta ik op, geef een badje en een fles, zorg dat ik zelf in kleren geraak en dan zijn we rond 8u45 bij Kim. 's avonds heb je met het omkleden en de laatste fles toch ook nog een gezellig knuffelmomentje!
Voor wie het zich al zou hebben afgevraagd: tegenwoordig ziet mijn ochtend er rond 7u30 dus als volgt uit (filmpje dateert van 8 oktober):
En vanmorgen heeft ze iets nieuws bedacht! Ik zag plots belletjes opborrelen en zei dus tegen Mario "awel, die maakt er hier gewoon een bubbelbad van". Waarop Mario vroeg "heeft ze eigenlijk ooit al kaka gedaan in haar badje?" Nee, tot dan toe dus niet! Ik heb haar er snel-snel uitgevist (dat was dus een kort badje - eigen schuld, dikke bult) en zo heeft ze vanmorgen voor het eerst onrechtstreeks van de échte wc gebruik gemaakt...
Voor wie dit soort badje niet kent: het is een Shantala badje
En dan kwam de dag dichterbij dat ze naar de opvang zou gaan, en zat ik de hele maand augustus tegen Mario te verzuchten "we moeten écht proberen om dat badje naar de avond te verleggen", maar het kwam er maar zelden van. Veel mensen vinden het handig om het badje in de slapen-gaan-routine te verwerken. Ik vond dat toen moeilijk. In augustus tekende zich voor het eerst een patroon af en viel ze gewoonlijk rond 20u30 in slaap. Sinds ze naar de opvang gaat, is dat eerder 19u geworden. Maar op andere avonden is er van dat patroon helemaal geen sprake meer. En aangezien ze 's morgens toch altijd op tijd wakker is (en ik dus mee), blijf ik ook nu gewoon het badje 's morgens geven. Rond 7u10 sta ik op, geef een badje en een fles, zorg dat ik zelf in kleren geraak en dan zijn we rond 8u45 bij Kim. 's avonds heb je met het omkleden en de laatste fles toch ook nog een gezellig knuffelmomentje!
Voor wie het zich al zou hebben afgevraagd: tegenwoordig ziet mijn ochtend er rond 7u30 dus als volgt uit (filmpje dateert van 8 oktober):
En vanmorgen heeft ze iets nieuws bedacht! Ik zag plots belletjes opborrelen en zei dus tegen Mario "awel, die maakt er hier gewoon een bubbelbad van". Waarop Mario vroeg "heeft ze eigenlijk ooit al kaka gedaan in haar badje?" Nee, tot dan toe dus niet! Ik heb haar er snel-snel uitgevist (dat was dus een kort badje - eigen schuld, dikke bult) en zo heeft ze vanmorgen voor het eerst onrechtstreeks van de échte wc gebruik gemaakt...
Voor wie dit soort badje niet kent: het is een Shantala badje
donderdag 30 oktober 2008
Joliens eerste verjaardagsfeestje
Vorige week werd Matteo, een van de andere kindjes bij onze onthaalmoeder Kim, één jaar. En Kim kon dat niet onopgemerkt voorbij laten gaan: met balonnen, feesthoedjes en pannenkoeken (voor de grotere kindjes dan toch) bouwde ze een echt verjaardagsfeestje! (Met dank aan Kim voor de foto's)
Dit is de jarige, die duidelijk van de aandacht en de pannenkoeken geniet:
De overige genodigden:
Louis, Celina, Sofie en de kleinste van de hoop, Jolien
Ook Jolien was duidelijk in haar nopjes
En als ik mij niet vergis bloeit daar iets moois tussen die twee!!
Moegefeest...
(en ze is er ondertussen precies met het hoedje van een ander vandoor!)
Dit is de jarige, die duidelijk van de aandacht en de pannenkoeken geniet:
De overige genodigden:
Louis, Celina, Sofie en de kleinste van de hoop, Jolien
Ook Jolien was duidelijk in haar nopjes
En als ik mij niet vergis bloeit daar iets moois tussen die twee!!
Moegefeest...
(en ze is er ondertussen precies met het hoedje van een ander vandoor!)
woensdag 29 oktober 2008
donderdag 23 oktober 2008
Dat gaat vanzelf!
Hééérlijk! Terwijl ik hier zit te werken, wordt mijn huis vanzelf proper dankzij de kuisvrouw die mijn sociaal verzekeringsfonds mij na mijn bevalling in de vorm van dienstencheques cadeau heeft gedaan. Hier ga ik moeiteloos aan kunnen wennen! Alleen spijtig natuurlijk dat die cheques op een dag op zullen zijn... En neen, ik ga er niet voor zorgen dat ik tegen dat ogenblik alweer bevallen ben!
woensdag 22 oktober 2008
Beik - buikgriep
Er doen vieze virussen de ronde. Ik hoor langs alle kanten verhalen over buikgriepen en nu heb ik van mijn moeder telefoon gehad dat mijn zus haar zoontje Matthias sinds maandagavond in het ziekenhuis ligt. Sinds het weekend moet hij overgeven, heeft hij diarree en begon hij zelfs langzaam uit te drogen. Hij is 2 jaar, maar weegt net iets meer dan 10 kg. Een echt lichtgewichtje, dus. En nu is hij op die paar dagen tijd al een kilo kwijtgespeeld. Voor ons drie keer niks, maar voor hem dus wel 10% van zijn lichaamsgewicht. Vroeger besefte hij niet waar hij was, zolang zijn mama of papa maar in de buurt waren was het wel oké, maar nu beseft hij dat wel al en vraagt hij constant om naar huis te mogen. Ik hoop dat hij er snel bovenop komt!
Groot, groter, grootst...
Ze is 6 maand en ze zit al stevig... Ik heb onze meegroeistoel dus maar eens van onder het stof gehaald en was benieuwd wat ze ervan zou vinden om in een échte stoel te zitten. Dat het allemaal goed verlopen is, bewijst dit kiekje wel!
maandag 20 oktober 2008
Extra dagje thuis
Gisteren belde onze onthaalmoeder Kim om te zeggen dat ze al een heel weekend met een buikgriep in haar bed (of op de zetel) ligt. Voor mij niet zo'n groot probleem: ik heb wel vertaalwerk liggen, maar de deadline is pas woensdag in de loop van de dag ergens, of desnoods donderdagochtend. Ik kan dus nog wat schuiven met mijn werk en wat gaatjes vrijmaken om Jolien een flesje, groentepap, fruitpap, propere pampers, of gewoon wat afleiding te bezorgen. Ik kan mij inbeelden dat de andere mama's plots voor een groter probleem staan. Je zal maar net een vergadering of afspraak hebben waar je echt niet onderuit kan...
Tegelijk zit ik ook erg in met Kim. Haar vriend zit namelijk in het buitenland, dus ze was het hele weekend alleen. Dát is pas ellendig als je ziek bent!
Tegelijk zit ik ook erg in met Kim. Haar vriend zit namelijk in het buitenland, dus ze was het hele weekend alleen. Dát is pas ellendig als je ziek bent!
donderdag 16 oktober 2008
Weekendje Bitburg
Tot donderdagochtend stond er gewoon "weekendje weg?" in onze agenda. We hadden al vanalles overwogen. Naar de zon proberen te rijden bleek uiteindelijk wat ver. We hadden ook wel eens zin om iets nieuws te proberen. We zijn al zo vaak naar de zee, Dardennen of Olland getrokken en er zijn nog zoveel andere mooie plekjes op een uur of 2-3-4 rijden van hier. Maar waar dan precies? Ronkende namen als de Eifel, de Moezel of het minder exotische maar daarom niet minder mooie Luxemburg passeerden de revue. Mijn zoektocht langsheen verschillende Bongo bonnen, 2 reisbureaus (wat voor een overroepen beroep is me dat zeg! Die twee madammen wisten er even weinig van als ik, dan zoek ik zelf wel iets!), 1 reisbrochure en tientallen of misschien wel honderden internetsites maakte mij maar een klein tikkeltje wijzer. Uiteindelijk moet je toch altijd een beetje op goed-valt-het-uit kiezen.
Dat het Duitsland zou worden stond al een tijdje vast. We kennen het geen van beide en waren er wel nieuwsgierig naar. Enige drempel was de taal, maar ginder heb ik gemerkt dat mijn middelbareschoolDuits en tweetalig Duits-Engelse menukaarten ons moeiteloos verderhelpen. En zo is het dus Bitburg geworden, het stadje van het bier "Bitte ein Bit". Precies wat we zochten. Verzorgd hotel, stadje met wat winkels, restaurantjes en plekjes om iets te gaan drinken en veel velden en bossen rondom waar je lekker in kan gaan wandelen.
Bitburg kaapt wel de prijs weg van "slechtste Toeristische informatiedienst ooit". Een niet-letterlijke en uit (in mijn geval schabouwelijk) Duits vertaald fragment uit ons gesprek:
- Hallo, wij willen hier graag in de buurt wandelen.
- Tja, de natuur hier is niet zo mooi hoor. Je kan beter naar stadje X (sorry, ik ben al vergeten wat ze precies zei, was te verbouwereerd) rijden, dáár kan je wél mooie natuur vinden.
- Maar kan je dan hier in de buurt echt niet gaan wandelen? Het mag gerust in totaal iets van 10 km zijn hoor.
- Hier in de buurt? Nee, echt niet. Je hebt hier enkel een Nordic Walking parcours.
Waarna ze ons foldertjes in onze handen stopte van Echternach in Luxemburg (!) op maar liefst 21,5 km afstand. We zijn dan maar op eigen houtje het stadje uitgewandeld en zijn de velden ingetrokken, waarbij we al zeker het volgende tegengekomen zijn: 8 bewegwijzerde wandelroutes, inderdaad een zeer charmant, door een bos leidend en 3 duidelijk aangegeven routes voorstellend (4, 8 of 15 km) Nordic Walking parcours (op een half uurtje door de velden dwalen van haar stomme infokantoortje) en de dag nadien ook een uiterst charmant "Köningswaldchen" (ofzoiets, een bos met een bewegwijzerde route langs bordjes waarop je spelenderwijs de verschillende facetten van een bos ontdekt). Ik vraag mij nog altijd af wat ze niet begrepen heeft. "Wandelen"? "In de buurt"? "Medewerker van een toeristische infodienst" is dus nog zo'n overroepen beroep. Laat het duidelijk zijn: wij hebben precies gevonden wat we zochten en vinden de streek rond Bitburg erg mooi.
Maar het leukste aan dit weekend is ongetwijfeld dat we voor het eerst met Jolien gaan zwemmen zijn. Bitburg heeft een subtropisch zwemparadijsje met een apart babybadje en ik had zwempampertjes mee. Je kan de toegang per uur betalen (en indien nodig bij het buitengaan bijbetalen) en er zijn gezinskleedkamers met een verschoontafel voor je baby, allemaal erg praktisch dus. En de omgevingstemperatuur is in zo'n dingen altijd lekker hoog, zodat Jolien niet te snel zou afkoelen.
Wel, het was geweldig! Natuurlijk zijn we voorzichtig begonnen. Met de voetjes het water verkennen.
Haar dan bij een klein opborrelend fonteintje gezet, waar ze constant het water van probeerde vast te grijpen. Ze was helemaal niet bang en zat op haar gemakje te spelen. Uiteindelijk hebben we haar ook bij de grotere fonteinen gezet en op het einde zat ze tot aan haar schouders in het diepere deel van het water, en zwom ze met armen en benen mee naar haar bootje als je haar plat in het water voortbewoog. Spatten in haar gezicht deden haar helemaal niets. Het hing vol dikke druppels, maar ze bleef zich gewoon verder amuseren. We hebben met volle teugen genoten van ons waterratje! Het was zelfs zo leuk dat we de dag nadien nóg eens teruggegaan zijn. Dat ze na de eerste zwembeurt haar fruitpap en melk weer uitgekotst heeft (slokje zwembadwater te veel op, zeker?) kon de pret echt niet drukken.
Dat het Duitsland zou worden stond al een tijdje vast. We kennen het geen van beide en waren er wel nieuwsgierig naar. Enige drempel was de taal, maar ginder heb ik gemerkt dat mijn middelbareschoolDuits en tweetalig Duits-Engelse menukaarten ons moeiteloos verderhelpen. En zo is het dus Bitburg geworden, het stadje van het bier "Bitte ein Bit". Precies wat we zochten. Verzorgd hotel, stadje met wat winkels, restaurantjes en plekjes om iets te gaan drinken en veel velden en bossen rondom waar je lekker in kan gaan wandelen.
Bitburg kaapt wel de prijs weg van "slechtste Toeristische informatiedienst ooit". Een niet-letterlijke en uit (in mijn geval schabouwelijk) Duits vertaald fragment uit ons gesprek:
- Hallo, wij willen hier graag in de buurt wandelen.
- Tja, de natuur hier is niet zo mooi hoor. Je kan beter naar stadje X (sorry, ik ben al vergeten wat ze precies zei, was te verbouwereerd) rijden, dáár kan je wél mooie natuur vinden.
- Maar kan je dan hier in de buurt echt niet gaan wandelen? Het mag gerust in totaal iets van 10 km zijn hoor.
- Hier in de buurt? Nee, echt niet. Je hebt hier enkel een Nordic Walking parcours.
Waarna ze ons foldertjes in onze handen stopte van Echternach in Luxemburg (!) op maar liefst 21,5 km afstand. We zijn dan maar op eigen houtje het stadje uitgewandeld en zijn de velden ingetrokken, waarbij we al zeker het volgende tegengekomen zijn: 8 bewegwijzerde wandelroutes, inderdaad een zeer charmant, door een bos leidend en 3 duidelijk aangegeven routes voorstellend (4, 8 of 15 km) Nordic Walking parcours (op een half uurtje door de velden dwalen van haar stomme infokantoortje) en de dag nadien ook een uiterst charmant "Köningswaldchen" (ofzoiets, een bos met een bewegwijzerde route langs bordjes waarop je spelenderwijs de verschillende facetten van een bos ontdekt). Ik vraag mij nog altijd af wat ze niet begrepen heeft. "Wandelen"? "In de buurt"? "Medewerker van een toeristische infodienst" is dus nog zo'n overroepen beroep. Laat het duidelijk zijn: wij hebben precies gevonden wat we zochten en vinden de streek rond Bitburg erg mooi.
Maar het leukste aan dit weekend is ongetwijfeld dat we voor het eerst met Jolien gaan zwemmen zijn. Bitburg heeft een subtropisch zwemparadijsje met een apart babybadje en ik had zwempampertjes mee. Je kan de toegang per uur betalen (en indien nodig bij het buitengaan bijbetalen) en er zijn gezinskleedkamers met een verschoontafel voor je baby, allemaal erg praktisch dus. En de omgevingstemperatuur is in zo'n dingen altijd lekker hoog, zodat Jolien niet te snel zou afkoelen.
Wel, het was geweldig! Natuurlijk zijn we voorzichtig begonnen. Met de voetjes het water verkennen.
Haar dan bij een klein opborrelend fonteintje gezet, waar ze constant het water van probeerde vast te grijpen. Ze was helemaal niet bang en zat op haar gemakje te spelen. Uiteindelijk hebben we haar ook bij de grotere fonteinen gezet en op het einde zat ze tot aan haar schouders in het diepere deel van het water, en zwom ze met armen en benen mee naar haar bootje als je haar plat in het water voortbewoog. Spatten in haar gezicht deden haar helemaal niets. Het hing vol dikke druppels, maar ze bleef zich gewoon verder amuseren. We hebben met volle teugen genoten van ons waterratje! Het was zelfs zo leuk dat we de dag nadien nóg eens teruggegaan zijn. Dat ze na de eerste zwembeurt haar fruitpap en melk weer uitgekotst heeft (slokje zwembadwater te veel op, zeker?) kon de pret echt niet drukken.
woensdag 15 oktober 2008
Kind & Gezin 6 - 6 maanden
Ik mocht dus weer langs bij Kind & Gezin. Er zaten nauwelijks 4 dagen tijd tussen deze meting en die van de kinderarts op donderdag, met dit resultaat:
63 cm
6,340 kg
Ik vertelde over de bezorgdheid van dr. Gerniers en bij Kind & Gezin zien ze de situatie wat anders. Zij hebben natuurlijk meer tussenwegingen dan de dokter (ik had daar mijn Gezondheidsboekje niet bij) en volgens hun gegevens heeft Joliens gewicht in juli een flinke duik gemaakt (mogelijk bood de borstvoeding haar nog onvoldoende voedingsstoffen), maar is ze nu langzaam die achterstand weer aan het inlopen. Als ze dan horen dat ze gewoonlijk 5 maaltijden heeft (3 flessen van 210 cc water en 7 schepjes poeder, minstens 150 maar tegenwoordig meestal 200 gr groentepap en een hoeveelheid fruitpap die verschilt van 4 lepeltjes als het zelfgemaakte is tot 200 gr als hij uit potjes komt), vinden ze dat ik mij helemaal geen zorgen moet maken. Het is een levendig kind, ze zal gewoon veel afwerken. Er zijn ouders die de gekste toeren moeten uithalen en dan nog amper eten in hun kind krijgen. Conclusie: geef gewoon potjes fruitpap en dik die na een week in met wat koekjesmeel (maar ik heb van een vriendin de tip gekregen dat haar kinderen ook geen fruitpap lustten als er koekjesmeel in verwerkt was en dat het veel lekkerder scheen te worden als ze er de echte Betterfoodkoek in verwerkte, dus het zal indikken met de echte koek worden).
Ook de dokter was vol lof. Ze zit al zelfstandig, stopt al weken haar voeten in haar mond als ik haar verschoon en ligt 's morgens vlijtig klankjes te brabbelen in haar bedje. Het is mijn eerste kind, ik weet van niet beter. Maar ze schijnt daarmee wel flink voorop te zijn met haar evolutie. Als ik dat hoor, gloei ik stiekem toch even van trots. Niet dat ik veel in de pap te brokken heb, hoor. Ze is gewoon zo nieuwsgierig als wat (heeft ze van mij) en houdt van fysieke uitdagingen (heeft ze van Mario), dus het past gewoon bij de aard van het beestje. De dokter wist wel nog te zeggen dat refluxkindjes vaak wat sneller leren zitten, want rechtop zitten vinden ze gezien hun zure oprispingen veel comfortabeler dan plat liggen. Zo heeft die miserabele aandoening toch nog een voordeel, zie. Jonge ouders van refluxkindjes: er is altijd nog hoop!!
63 cm
6,340 kg
Ik vertelde over de bezorgdheid van dr. Gerniers en bij Kind & Gezin zien ze de situatie wat anders. Zij hebben natuurlijk meer tussenwegingen dan de dokter (ik had daar mijn Gezondheidsboekje niet bij) en volgens hun gegevens heeft Joliens gewicht in juli een flinke duik gemaakt (mogelijk bood de borstvoeding haar nog onvoldoende voedingsstoffen), maar is ze nu langzaam die achterstand weer aan het inlopen. Als ze dan horen dat ze gewoonlijk 5 maaltijden heeft (3 flessen van 210 cc water en 7 schepjes poeder, minstens 150 maar tegenwoordig meestal 200 gr groentepap en een hoeveelheid fruitpap die verschilt van 4 lepeltjes als het zelfgemaakte is tot 200 gr als hij uit potjes komt), vinden ze dat ik mij helemaal geen zorgen moet maken. Het is een levendig kind, ze zal gewoon veel afwerken. Er zijn ouders die de gekste toeren moeten uithalen en dan nog amper eten in hun kind krijgen. Conclusie: geef gewoon potjes fruitpap en dik die na een week in met wat koekjesmeel (maar ik heb van een vriendin de tip gekregen dat haar kinderen ook geen fruitpap lustten als er koekjesmeel in verwerkt was en dat het veel lekkerder scheen te worden als ze er de echte Betterfoodkoek in verwerkte, dus het zal indikken met de echte koek worden).
Ook de dokter was vol lof. Ze zit al zelfstandig, stopt al weken haar voeten in haar mond als ik haar verschoon en ligt 's morgens vlijtig klankjes te brabbelen in haar bedje. Het is mijn eerste kind, ik weet van niet beter. Maar ze schijnt daarmee wel flink voorop te zijn met haar evolutie. Als ik dat hoor, gloei ik stiekem toch even van trots. Niet dat ik veel in de pap te brokken heb, hoor. Ze is gewoon zo nieuwsgierig als wat (heeft ze van mij) en houdt van fysieke uitdagingen (heeft ze van Mario), dus het past gewoon bij de aard van het beestje. De dokter wist wel nog te zeggen dat refluxkindjes vaak wat sneller leren zitten, want rechtop zitten vinden ze gezien hun zure oprispingen veel comfortabeler dan plat liggen. Zo heeft die miserabele aandoening toch nog een voordeel, zie. Jonge ouders van refluxkindjes: er is altijd nog hoop!!
dinsdag 14 oktober 2008
Controle bij de kinderarts
Vorige donderdag op controle bij de kinderarts, nog eens kijken hoe het met de reflux zit. Ik denk dat Jolien daar sinds we met de vaste voeding begonnen zijn niet veel last meer van heeft. Ik ben alleszins met de medicatie gestopt sindsdien. Af en toe heeft ze een oprisping of geeft ze een mondje melk terug ('s avonds zelfs soms nog de groentepap van rond 11u30!), maar het doet precies toch geen pijn meer en volgens de dokter kan dat allemaal geen kwaad. Af en toe huilt ze eens als er een boertje vastzit, maar dat is zo voorbij als dat een uitweg naar buiten gevonden heeft. En ook hier: volgens de dokter is dat niet erg. Uit voorzorg moet ik toch weer een half schepje gavisconpoeder aan haar flessen toevoegen. Bijkomend voordeel is dat de inhoud daarvan ook weer wat dikker wordt, zodat haar maaltijd dus minder makkelijk naar boven komt. Tot dusver dus geen noemenswaardige problemen.
Waar de dokter wel extra waakzaam in wil zijn, is de evolutie van haar gewicht. Ze meet nu 62,5 cm en woog 6,200 kg. Op zich komt ze dus wel bij, maar dat gaat te traag. Ze zakt op de gewichtscurves en bengelt ergens onderaan, bij curve P3. Ze krijgt nochtans doorgaans 5 voedingen per dag, daar ligt het niet aan. Ik heb dus de uitdaging meegekregen om er gewoon voor te zorgen dat ze meer uit een voeding haalt. Basisregel daarvoor is dat we haar in alles zoveel laten eten als ze zelf wil en opkan. Zowel onze onthaalmoeder Kim als ik maakten bijvoorbeeld altijd iets van 150 à 200 gr groentepap en als die op was, protesteerde ze niet. Nu moeten we dus een grotere portie maken en haar laten eten tot ze genoeg heeft, bij voorkeur zelfs iets van 250 gr.
Voor de flessen schakelen we over op opvolgmelk, in ons geval dus NAN Anti-Regurgit (ofte AR) 2. Ik maak 210 cc water + 7 schepjes en dat drink ze leeg op een klein klutsje na, dus daarvan moeten we voorlopig niet méér aanbieden, want dat drinkt ze toch niet op.
Een groter probleem is de fruitpap. Daar eet ze 4 hapjes van en dan is het genoeg geweest. Om haar niet te laten verhongeren geven we dan maar een fles. Nu moeten we proberen om die fruitpap echt tot een volwaardige maaltijd uit te bouwen. Ik heb haar al op stukjes fruit laten zuigen en dat vindt ze lekker, dus het probleem moet in de samenstelling of de textuur van de fruitpap schuilen. Ik heb al verschillende soorten fruit en verschillende combinaties gebruikt en dat hielp niet veel, dus ik veronderstel dat het ofwel de textuur ofwel de smaak van de koek is.
Instructies van de dokter:
- Kies zachte fruitsoorten (dus geen appel, want daarin kan ze zich te makkelijk verslikken) en geef haar die in kleine stukjes, of licht geprakt.
- Geef haar daarnaast vers geperst fruitsap. Schep er zelfs de pulp terug bij zodat ze genoeg vezels binnenkrijgt.
- Maak tot slot van de betterfood en bereid melkpoeder een papje. Fruit alleen zal haar niet lang verzadigd houden en daarom moeten we dus proberen om haar ook wat koek te laten eten.
Een heel gedoe, maar het proberen waard. Zelf heb ik dit nieuwe menu (een heel buffet, zeg maar) nog niet kunnen testen omdat we dit weekend net op weekend in Duitsland waren. Ik heb haar wel wat kleine stukjes zacht fruit gegeven en dat lust ze wel. Ik zal wel moeten opletten dat ze de brokjes niet gewoon in haar mond opstapelt, want ze scheen niet goed te snappen wat ze daarmee aan moest. Ik heb haar ook vers geperst fruitsap ingelepeld en dat vond ze alvast lekker. En mijn belangrijkste ontdekking door haar 4 dagen fruitpap uit potjes te geven: uit potjes eet ze wél graag fruitpap (maar daar zit dus opnieuw geen koek in). Zondag heeft ze zelfs bijna 2 potjes opgegeten, toch goed voor bijna 200 gram. Als de andere systemen niet lukken, kan ik dus een potje fruitpap geven en daarnaast eens testen of ze een betterfoodpapje zou lusten.
Op zich is het geen probleem dat ze zo licht is, dat zit wel wat in de genen (mijn neefje Matthias bengelde ook altijd ergens onderaan de curves). Het enige wat mij wel zorgen baart is dat ze daardoor geen reserve heeft als ze eens last zou krijgen van buikloop of andere spijsverteringsproblemen. Als je dan hier en hier verhalen leest van overgevende, gewicht verliezende en (net niet) in het ziekenhuis opgenomen kindjes en je eigen kind vlak na de diagnose dat ze toch beter wat meer zou wegen prompt 2 keer op een weekend overgeeft (1 keer door het zwembadwater, dus dat telt niet mee. Maar ook 1 keer als een indrukwekkend kolkende fontein - het was echt véél), dan maak ik mij toch efkes nodeloos zorgen. Ik heb dus 2 dagen nauwgezet in de gaten gehouden dat elke voeding zoveel mogelijk binnen blijft. En dat is wel het geval, dus inmiddels wijd ik mijn aandacht weer aan het vetmesten van ons kleintje. Cola, chips en chocolade zouden volgens sommige mensen ook kunnen helpen... :-)
Aanvulling: Ik heb ook haar snotneusje vermeld. Haar longen klonken zuiver, maar de kinderarts vond wel dat we de slijmvorming in haar neus moesten aanpakken. Ze heeft dus een plaatselijk antibioticum voorgeschreven. Jolien krijgt nu dus een week lang 3 keer per dag Soframysine ingedruppeld.
Update: sinds ik echte koeken voor haar fruitpap gebruik en niet langer koekjesmeel eet ze wel weer een normale portie fruitpap.
Waar de dokter wel extra waakzaam in wil zijn, is de evolutie van haar gewicht. Ze meet nu 62,5 cm en woog 6,200 kg. Op zich komt ze dus wel bij, maar dat gaat te traag. Ze zakt op de gewichtscurves en bengelt ergens onderaan, bij curve P3. Ze krijgt nochtans doorgaans 5 voedingen per dag, daar ligt het niet aan. Ik heb dus de uitdaging meegekregen om er gewoon voor te zorgen dat ze meer uit een voeding haalt. Basisregel daarvoor is dat we haar in alles zoveel laten eten als ze zelf wil en opkan. Zowel onze onthaalmoeder Kim als ik maakten bijvoorbeeld altijd iets van 150 à 200 gr groentepap en als die op was, protesteerde ze niet. Nu moeten we dus een grotere portie maken en haar laten eten tot ze genoeg heeft, bij voorkeur zelfs iets van 250 gr.
Voor de flessen schakelen we over op opvolgmelk, in ons geval dus NAN Anti-Regurgit (ofte AR) 2. Ik maak 210 cc water + 7 schepjes en dat drink ze leeg op een klein klutsje na, dus daarvan moeten we voorlopig niet méér aanbieden, want dat drinkt ze toch niet op.
Een groter probleem is de fruitpap. Daar eet ze 4 hapjes van en dan is het genoeg geweest. Om haar niet te laten verhongeren geven we dan maar een fles. Nu moeten we proberen om die fruitpap echt tot een volwaardige maaltijd uit te bouwen. Ik heb haar al op stukjes fruit laten zuigen en dat vindt ze lekker, dus het probleem moet in de samenstelling of de textuur van de fruitpap schuilen. Ik heb al verschillende soorten fruit en verschillende combinaties gebruikt en dat hielp niet veel, dus ik veronderstel dat het ofwel de textuur ofwel de smaak van de koek is.
Instructies van de dokter:
- Kies zachte fruitsoorten (dus geen appel, want daarin kan ze zich te makkelijk verslikken) en geef haar die in kleine stukjes, of licht geprakt.
- Geef haar daarnaast vers geperst fruitsap. Schep er zelfs de pulp terug bij zodat ze genoeg vezels binnenkrijgt.
- Maak tot slot van de betterfood en bereid melkpoeder een papje. Fruit alleen zal haar niet lang verzadigd houden en daarom moeten we dus proberen om haar ook wat koek te laten eten.
Een heel gedoe, maar het proberen waard. Zelf heb ik dit nieuwe menu (een heel buffet, zeg maar) nog niet kunnen testen omdat we dit weekend net op weekend in Duitsland waren. Ik heb haar wel wat kleine stukjes zacht fruit gegeven en dat lust ze wel. Ik zal wel moeten opletten dat ze de brokjes niet gewoon in haar mond opstapelt, want ze scheen niet goed te snappen wat ze daarmee aan moest. Ik heb haar ook vers geperst fruitsap ingelepeld en dat vond ze alvast lekker. En mijn belangrijkste ontdekking door haar 4 dagen fruitpap uit potjes te geven: uit potjes eet ze wél graag fruitpap (maar daar zit dus opnieuw geen koek in). Zondag heeft ze zelfs bijna 2 potjes opgegeten, toch goed voor bijna 200 gram. Als de andere systemen niet lukken, kan ik dus een potje fruitpap geven en daarnaast eens testen of ze een betterfoodpapje zou lusten.
Op zich is het geen probleem dat ze zo licht is, dat zit wel wat in de genen (mijn neefje Matthias bengelde ook altijd ergens onderaan de curves). Het enige wat mij wel zorgen baart is dat ze daardoor geen reserve heeft als ze eens last zou krijgen van buikloop of andere spijsverteringsproblemen. Als je dan hier en hier verhalen leest van overgevende, gewicht verliezende en (net niet) in het ziekenhuis opgenomen kindjes en je eigen kind vlak na de diagnose dat ze toch beter wat meer zou wegen prompt 2 keer op een weekend overgeeft (1 keer door het zwembadwater, dus dat telt niet mee. Maar ook 1 keer als een indrukwekkend kolkende fontein - het was echt véél), dan maak ik mij toch efkes nodeloos zorgen. Ik heb dus 2 dagen nauwgezet in de gaten gehouden dat elke voeding zoveel mogelijk binnen blijft. En dat is wel het geval, dus inmiddels wijd ik mijn aandacht weer aan het vetmesten van ons kleintje. Cola, chips en chocolade zouden volgens sommige mensen ook kunnen helpen... :-)
Aanvulling: Ik heb ook haar snotneusje vermeld. Haar longen klonken zuiver, maar de kinderarts vond wel dat we de slijmvorming in haar neus moesten aanpakken. Ze heeft dus een plaatselijk antibioticum voorgeschreven. Jolien krijgt nu dus een week lang 3 keer per dag Soframysine ingedruppeld.
Update: sinds ik echte koeken voor haar fruitpap gebruik en niet langer koekjesmeel eet ze wel weer een normale portie fruitpap.
zondag 5 oktober 2008
Ik beken!
Hallo Lore,
Bedankt voor je reactie! Je hebt gelijk, leuke tip! Ik moet bekennen: vroeger vond ik babygeluk bij een ander best leuk, maar verder deed het me eigenlijk niet veel. Ik heb dan ook een lange weg afgelegd voor ik zelf kinderen krijgen enigszins zag zitten. Ik had mezelf gewoon lang voorgehouden "let op, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn" en was dus veel te hard gefixeerd op de negatieve punten.
Tot ik dus (mede doordat Mario kinderen zo geweldig goed zag zitten) de klik maakte en het plots helemaal zag zitten. Van dan af kon het niet snel genoeg gaan, vind ik het helemaal fantastisch en geniet ik met volle teugen. Sindsdien krijg ik maar niet genoeg van bevallingsverhalen, babyweetjes, zwangerschapsaankondigingen en blogs vol babypraat. En dan het liefst van kindjes die enkele maanden ouder zijn dan Jolien (daar kan je zonder al te ver terug te moeten lezen veel nuttige weetjes en tips sprokkelen) of kindjes die ongeveer even oud zijn (heerlijk, de herkenbaarheid van hun ervaringen, ontdekkingen, hindernissen en oplossingen voor dagdagelijkse probleempjes). Als ze dan nog vlot en met wat humor geschreven zijn, word ik een trouwe lezer.
In het dagelijkse leven probeer ik om ook nog over andere dingen te praten dan Jolien en alle aanverwante onderwerpen, maar via dit kanaal leef ik mij helemaal uit. Wie dus niet graag babypraat hoort, kan nog altijd in het échte leven bij mij terecht!
Tot daar of tot hier, maar alleszins hopelijk tot gauw,
Groetjes,
Marleen
Bedankt voor je reactie! Je hebt gelijk, leuke tip! Ik moet bekennen: vroeger vond ik babygeluk bij een ander best leuk, maar verder deed het me eigenlijk niet veel. Ik heb dan ook een lange weg afgelegd voor ik zelf kinderen krijgen enigszins zag zitten. Ik had mezelf gewoon lang voorgehouden "let op, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn" en was dus veel te hard gefixeerd op de negatieve punten.
Tot ik dus (mede doordat Mario kinderen zo geweldig goed zag zitten) de klik maakte en het plots helemaal zag zitten. Van dan af kon het niet snel genoeg gaan, vind ik het helemaal fantastisch en geniet ik met volle teugen. Sindsdien krijg ik maar niet genoeg van bevallingsverhalen, babyweetjes, zwangerschapsaankondigingen en blogs vol babypraat. En dan het liefst van kindjes die enkele maanden ouder zijn dan Jolien (daar kan je zonder al te ver terug te moeten lezen veel nuttige weetjes en tips sprokkelen) of kindjes die ongeveer even oud zijn (heerlijk, de herkenbaarheid van hun ervaringen, ontdekkingen, hindernissen en oplossingen voor dagdagelijkse probleempjes). Als ze dan nog vlot en met wat humor geschreven zijn, word ik een trouwe lezer.
In het dagelijkse leven probeer ik om ook nog over andere dingen te praten dan Jolien en alle aanverwante onderwerpen, maar via dit kanaal leef ik mij helemaal uit. Wie dus niet graag babypraat hoort, kan nog altijd in het échte leven bij mij terecht!
Tot daar of tot hier, maar alleszins hopelijk tot gauw,
Groetjes,
Marleen
vrijdag 3 oktober 2008
Brflrflflrflrlflt!
Ze kan iets nieuws! En ze zorgt dat je het geweten zal hebben, want ze oefent er de hele dag door vlijtig op!
(Het schattigst mét je geluid aan!)
(Het schattigst mét je geluid aan!)
donderdag 2 oktober 2008
Dommeltje
En als ik zeg dat ze moe is, dan bedoel ik ook echt moe!
Al was het die avond toch wel extreem.
Want in slaap vallen is niet altijd even makkelijk. Meestal is het toch een klein strijdje!
Al was het die avond toch wel extreem.
Want in slaap vallen is niet altijd even makkelijk. Meestal is het toch een klein strijdje!
woensdag 1 oktober 2008
Slaapvraagje - het antwoord + Hoe behandel je een chronisch snotneusje?
Ik ben daarnet naar de huisarts gegaan. Jolien is na de eerste week bij de onthaalmoeder met een snotneusje naar huis gekomen en dat verdwijnt maar niet. Soms hoest ze er ook bij en soms wordt het beter, maar helemaal weg geraakt het nooit. Ik wou dus gewoon even weten "wat moet ik daarmee doen?"
- In de eerste plaats heel vaak (afhankelijk van de ernst zelfs tot 1 keer per uur!) haar neusje spoelen met fysiologisch water. En niet zuinig zijn, je mag daarbij gerust zo'n volledig flesje gebruiken.
- Als het echt ernstig is (veel slijm) kan je ook Nesivine gebruiken. Hij raadt wel aan om dit niet permanent te gebruiken, enkel als de situatie erom vraagt.
- Als ze last heeft van een snotneus en een hoestje, 1 keer per dag (voor het slapengaan) een eucalyptussuppo toedienen.
- Als ze last heeft van een hoestje, maar geen snotneus heeft (en dan vooral 's morgens) kan dat nog een symptoom zijn van haar reflux. In haar geval blijkbaar een reëel risico omdat ze een vrij ernstige vorm had, ook al lijkt ze er voor de rest geen last van te hebben - hier ga ik toch eens extra op letten.
Ik heb meteen ook mijn slaapvraagje aangehaald. Als ze erg moe thuiskomt en het ernaar uitziet dat ze om 18 of 19 uur al in slaap zou vallen, stelt hij voor om haar op dat ogenblik maar een klein flesje te geven. Dan kunnen we haar rond 23 uur of wanneer we zelf willen gaan slapen eventueel wakker maken en een fles van de normale grootte geven, zodat ze dan langer doorslaapt voor ze opnieuw wakker wordt van de honger.
- In de eerste plaats heel vaak (afhankelijk van de ernst zelfs tot 1 keer per uur!) haar neusje spoelen met fysiologisch water. En niet zuinig zijn, je mag daarbij gerust zo'n volledig flesje gebruiken.
- Als het echt ernstig is (veel slijm) kan je ook Nesivine gebruiken. Hij raadt wel aan om dit niet permanent te gebruiken, enkel als de situatie erom vraagt.
- Als ze last heeft van een snotneus en een hoestje, 1 keer per dag (voor het slapengaan) een eucalyptussuppo toedienen.
- Als ze last heeft van een hoestje, maar geen snotneus heeft (en dan vooral 's morgens) kan dat nog een symptoom zijn van haar reflux. In haar geval blijkbaar een reëel risico omdat ze een vrij ernstige vorm had, ook al lijkt ze er voor de rest geen last van te hebben - hier ga ik toch eens extra op letten.
Ik heb meteen ook mijn slaapvraagje aangehaald. Als ze erg moe thuiskomt en het ernaar uitziet dat ze om 18 of 19 uur al in slaap zou vallen, stelt hij voor om haar op dat ogenblik maar een klein flesje te geven. Dan kunnen we haar rond 23 uur of wanneer we zelf willen gaan slapen eventueel wakker maken en een fles van de normale grootte geven, zodat ze dan langer doorslaapt voor ze opnieuw wakker wordt van de honger.
dinsdag 30 september 2008
Slaapvraagje
Als Jolien een hele dag bij "Kim en de kindjes" zit, vindt ze het daar zo interessant dat ze slapen blijkbaar maar als tijdverlies beschouwt. Ze slaapt met wat geluk een half uurtje in de voormiddag en/of een uurtje in de namiddag. Tegen dat ze om 17 weer bij ons thuis is, is ze natuurlijk al flink moe en nog eens twee uurtjes later is ze doodop.
Nu vraag ik mij af: is er geen mogelijkheid om te verhinderen dat ze om 19 uur (of gisteren zelfs 18 uur) als een blok in slaap valt, maar dan wel om 5 uur weer klaarwakker is en zin heeft om aan de dag te beginnen? Bestaan er trucs om haar dag 's avonds nog wat te rekken, zodat ze 's morgens op een normaler mensenuur weer wakker wordt?
Toen ze vanmorgen om 5 uur klaarwakker was, heb ik haar nog even tussen ons in bed gelegd (opstaan zag ik deze ene keer echt niet zitten, in het verleden heb ik dat wel al een paar keer gedaan) en dan heeft ze nog twee uur gevuld met zacht liggen brabbelen en toch nog wat soezen, maar dat is enkel goed als eenmalige uitzondering. Vandaar mijn oproepje: iemand tips?
Nu vraag ik mij af: is er geen mogelijkheid om te verhinderen dat ze om 19 uur (of gisteren zelfs 18 uur) als een blok in slaap valt, maar dan wel om 5 uur weer klaarwakker is en zin heeft om aan de dag te beginnen? Bestaan er trucs om haar dag 's avonds nog wat te rekken, zodat ze 's morgens op een normaler mensenuur weer wakker wordt?
Toen ze vanmorgen om 5 uur klaarwakker was, heb ik haar nog even tussen ons in bed gelegd (opstaan zag ik deze ene keer echt niet zitten, in het verleden heb ik dat wel al een paar keer gedaan) en dan heeft ze nog twee uur gevuld met zacht liggen brabbelen en toch nog wat soezen, maar dat is enkel goed als eenmalige uitzondering. Vandaar mijn oproepje: iemand tips?
maandag 29 september 2008
Avent speen (1-2-3)-4
Het begon mij op te vallen dat ze er soms wel erg lang over deed om haar flesje leeg te drinken. Of dat ze er 's avonds bij begon in te dommelen. Ik wist dat dat erop wijst dat ze aan een snellere speen toe zou zijn, dus haalde ik mijn doos erbij.
Speen 1 = leeftijd 0 maanden en ouder
Speen 2 = leeftijd 1 maanden en ouder
Speen 3 = leeftijd 3 maanden en ouder
Speen 4 = leeftijd 6 maanden en ouder
Op de leeftijd van 5 maanden dronk ons meisje nog met speen 2...! Ik kreeg er plots bewondering voor dat ze met zo'n traag speentje toch zo snel flessen van maar liefst 180 cc water en 6 schepjes poeder leegkreeg. Die moet nogal kaakspieren hebben!
Meteen overstappen naar speen 4 zou het risico inhouden dat de melk te snel vloeit en dat ze zich dan verslikt, maar voor die 2 weken dat ze nog geen 6 maanden is leek het mij ook stom om nog een hele voorraad spenen 3 te moeten inslaan.
Even advies gevraagd in de winkel en eventueel de meerstandenspeen overwogen (waarbij de snelheid varieert volgens het aantal streepjes dat je naar de bovenkant van de fles gekeerd houdt), maar de verkoopster gaf mij de tip mee dat die 1-2-3-spenen een nadeel zijn als ze je kind zelfstandig leert drinken, want dan moet het er ook voor leren zorgen dat het het juiste aantal streepjes aan de bovenkant houdt.
Conclusie: ik heb meteen de sprong naar Avent speen 4 gewaagd en het was geen probleem. De eerste 2 dagen morste ze wat tijdens het drinken en moest ze tussendoor even stoppen om lucht te happen, maar ondertussen kolkt ze opnieuw haar hele fles in één enthousiaste teug leeg!
Speen 1 = leeftijd 0 maanden en ouder
Speen 2 = leeftijd 1 maanden en ouder
Speen 3 = leeftijd 3 maanden en ouder
Speen 4 = leeftijd 6 maanden en ouder
Op de leeftijd van 5 maanden dronk ons meisje nog met speen 2...! Ik kreeg er plots bewondering voor dat ze met zo'n traag speentje toch zo snel flessen van maar liefst 180 cc water en 6 schepjes poeder leegkreeg. Die moet nogal kaakspieren hebben!
Meteen overstappen naar speen 4 zou het risico inhouden dat de melk te snel vloeit en dat ze zich dan verslikt, maar voor die 2 weken dat ze nog geen 6 maanden is leek het mij ook stom om nog een hele voorraad spenen 3 te moeten inslaan.
Even advies gevraagd in de winkel en eventueel de meerstandenspeen overwogen (waarbij de snelheid varieert volgens het aantal streepjes dat je naar de bovenkant van de fles gekeerd houdt), maar de verkoopster gaf mij de tip mee dat die 1-2-3-spenen een nadeel zijn als ze je kind zelfstandig leert drinken, want dan moet het er ook voor leren zorgen dat het het juiste aantal streepjes aan de bovenkant houdt.
Conclusie: ik heb meteen de sprong naar Avent speen 4 gewaagd en het was geen probleem. De eerste 2 dagen morste ze wat tijdens het drinken en moest ze tussendoor even stoppen om lucht te happen, maar ondertussen kolkt ze opnieuw haar hele fles in één enthousiaste teug leeg!
zaterdag 27 september 2008
Nachtje door
Vijf volle maanden mocht ik minstens 1 en in het begin zelfs nog 2 keer mijn bed uit per nacht om Jolien een flesje of borstvoeding te geven. En al die tijd vond ik dat best wel meevallen. Het was natuurlijk vermoeiend en als mijn systeem het eens wat harder te verduren kreeg zat het wel meteen door zijn reserves, maar in het alledaagse leven had ik er eigenlijk niet zo heel veel last van.
Sinds een week of 2 (zowat na de eerste week in de opvang) begint Jolien nu systematischer door te slapen. In het begin werd ze rond 3 uur nog wel wakker, maar als we haar dan haar tutje gaven, sliep ze weer in en werd ze pas rond 6-7 uur weer wakker. Na een paar keer werden het gewoon volledige nachten van 19u30/20u tot 6-7 uur.
Vreemd nadeel van deze luxe: als onze nacht nu nog eens onderbroken wordt voor een hongertje dat we met een tutje niet kunnen doen vergeten, voel ik dat de dag nadien veel sterker. Vreemde logica, maar een sporadische onderbroken nacht is dus veel slopender dan vijf maanden systematisch 's nachts moeten opstaan...
Sinds een week of 2 (zowat na de eerste week in de opvang) begint Jolien nu systematischer door te slapen. In het begin werd ze rond 3 uur nog wel wakker, maar als we haar dan haar tutje gaven, sliep ze weer in en werd ze pas rond 6-7 uur weer wakker. Na een paar keer werden het gewoon volledige nachten van 19u30/20u tot 6-7 uur.
Vreemd nadeel van deze luxe: als onze nacht nu nog eens onderbroken wordt voor een hongertje dat we met een tutje niet kunnen doen vergeten, voel ik dat de dag nadien veel sterker. Vreemde logica, maar een sporadische onderbroken nacht is dus veel slopender dan vijf maanden systematisch 's nachts moeten opstaan...
maandag 22 september 2008
Die zit!
Ze kan steeds beter zitten. De ene keer al wat langer en steviger dan de andere keer, maar je leert dat natuurlijk met vallen en - euh - vooral met vallen, eigenlijk!
zaterdag 13 september 2008
De eerste week in de opvang
De eerste week bij de onthaalmoeder is voor alle partijen zeer goed meegevallen. Beter dan ik gehoopt had. Zoals gezegd is Jolien wat minder eenkennig geworden sinds ik op flesjes overgestapt ben (ik heb veel 'vreemde mensen' een flesje laten geven en ze moet zo haar vertrouwen in andere mensen teruggewonnen hebben). En ze voelde zich vanaf de eerste ochtend op haar gemak bij Kim. Ze zat bij haar op de arm en keek gefascineerd naar de andere kindjes. En volgens Kim is ze verder een gemakkelijk en vrolijk kind. Ze wil niets van de actie missen en bij de andere kindjes zitten als die aan tafel gaan, en zit dan gewoon te kijken. In het (wel erg kleine) babybedje wil ze niet slapen (te klein zeker?), maar ze valt dan gewoon in het park in slaap. En eten gaat ook vlot: courgette, wortel, broccoli en bloemkool zijn al met veel smaak verorberd. Ik heb wel al gemerkt dat ze vindt dat groentepap niet snel genoeg vooruit gaat als ze echt grote honger heeft, maar dan geef ik eerst wat melk en als de eerste honger gestild is gaat de groentepap er wel weer in.
Enige minpuntje (naast het feit dat ik haar toch wel erg mis), is dat ze donderdag een klein souvenirtje meegebracht heeft: een snotvalling met een klein hoestje waar ze ons vrijdagnacht veelvuldig van heeft laten genieten en dat ze vrijdag ook aan mij doorgegeven heeft...
Enige minpuntje (naast het feit dat ik haar toch wel erg mis), is dat ze donderdag een klein souvenirtje meegebracht heeft: een snotvalling met een klein hoestje waar ze ons vrijdagnacht veelvuldig van heeft laten genieten en dat ze vrijdag ook aan mij doorgegeven heeft...
woensdag 10 september 2008
Babyspullen: wat wel en niet kopen
Ik moet mijn overzichtje van wel en niet te kopen babyspullen nog aanvullen met de spulletjes waar ik wel erg tevreden over ben.
- In de categorie transport staat onze Bugaboo Cameleon kinderwagen/buggy met stip op één. Hij is niet van de goedkoopste (danku meter en pepe Mil), maar hij is on-ge-lo-fe-lijk wendbaar. Compact opvouwbaar en toch een ruime kinderwagen en boodschappenmand.
Op de ogenblikken dat een kinderwagen minder handig is, ben ik al heel vaak dankbaar geweest dat ik een workshopje gevolgd heb over de verschillende soorten draagdoeken en hun gebruiksmogelijkheden en mij kort nadien een geweven Amazonas draagdoek gekocht heb (is vooral handig gebleken toen Jolien nog wat kleiner was, tijdens volle refluxperiode en toen ik onverwacht 2 km moest wandelen met een kind van 14 kg - voor de volledigheid: zoveel weegt Jolien nog niet!). Later heb ik ook nog een ringsling laten maken (die is vooral handig voor korte periodekes, zoals tijdens klusjes in huis of eventjes snel-snel naar de apotheker).
- In de categorie handige spulletjes wil ik zeker mijn melkpoederdoosje vermelden. Ik heb het eens voor 1 euro in de Wibra gekocht, maar bij Hema hebben ze hetzelfde model (een torentje met 3 ronde vakjes dat op een papfles lijkt - ik heb ook een melkpoederdoosje van Avant, maar daar vind ik het draaideksel niet handig van: als je even niet oplet kan je zo 2 voorraden melkpoeder tegelijk in je fles water gieten) voor 1,70 euro. Geen geld!
Ik ben overigens heel content van de vochtige doekjes van de Colruyt (de 'sensitive' doekjes van het Kruidvat trekken echt op niks en die van Pampers vind ik oké). Happybaby, 80 stuks met aloë vera, gele verpakking met hersluitbare klep.
- In de categorie speelgoed is een ereplaats weggelegd voor de kangoeroe van Lamaze. Ik had het idee dat je er maar weinig mee kan doen, maar Mario vond die erg leuk en zo is die op onze geboortelijst beland. Wel, ze is er stekezot van. Vanaf de eerste minuut: naar grijpen, ronddraaien, op kauwen,... Ze kan zich daar echt lang mee amuseren. Die heeft ze dus aan hare papa te danken!
Ook een groot succes: de knopenrammelaar van - opnieuw - Lamaze.
En dat speelgoed niet altijd duur hoeft te zijn bewijst dit: een paar weken geleden kocht ik voor geen geld in de Hema een groene bijtring in de vorm van een kikker die je in de koelkast moet leggen. En dit is wat Jolien daarvan vindt:
Ach, er is zoveel op de markt. Als je ergens tips over zoekt of twijfels bij hebt mag je altijd eens polsen. Ik doe met plezier een praatje over mijn ervaringen met babyspullen!
Maar het állerbeste wat we ooit gekocht hebben is natuurlijk ons kindje!!!
- In de categorie transport staat onze Bugaboo Cameleon kinderwagen/buggy met stip op één. Hij is niet van de goedkoopste (danku meter en pepe Mil), maar hij is on-ge-lo-fe-lijk wendbaar. Compact opvouwbaar en toch een ruime kinderwagen en boodschappenmand.
Op de ogenblikken dat een kinderwagen minder handig is, ben ik al heel vaak dankbaar geweest dat ik een workshopje gevolgd heb over de verschillende soorten draagdoeken en hun gebruiksmogelijkheden en mij kort nadien een geweven Amazonas draagdoek gekocht heb (is vooral handig gebleken toen Jolien nog wat kleiner was, tijdens volle refluxperiode en toen ik onverwacht 2 km moest wandelen met een kind van 14 kg - voor de volledigheid: zoveel weegt Jolien nog niet!). Later heb ik ook nog een ringsling laten maken (die is vooral handig voor korte periodekes, zoals tijdens klusjes in huis of eventjes snel-snel naar de apotheker).
- In de categorie handige spulletjes wil ik zeker mijn melkpoederdoosje vermelden. Ik heb het eens voor 1 euro in de Wibra gekocht, maar bij Hema hebben ze hetzelfde model (een torentje met 3 ronde vakjes dat op een papfles lijkt - ik heb ook een melkpoederdoosje van Avant, maar daar vind ik het draaideksel niet handig van: als je even niet oplet kan je zo 2 voorraden melkpoeder tegelijk in je fles water gieten) voor 1,70 euro. Geen geld!
Ik ben overigens heel content van de vochtige doekjes van de Colruyt (de 'sensitive' doekjes van het Kruidvat trekken echt op niks en die van Pampers vind ik oké). Happybaby, 80 stuks met aloë vera, gele verpakking met hersluitbare klep.
- In de categorie speelgoed is een ereplaats weggelegd voor de kangoeroe van Lamaze. Ik had het idee dat je er maar weinig mee kan doen, maar Mario vond die erg leuk en zo is die op onze geboortelijst beland. Wel, ze is er stekezot van. Vanaf de eerste minuut: naar grijpen, ronddraaien, op kauwen,... Ze kan zich daar echt lang mee amuseren. Die heeft ze dus aan hare papa te danken!
Ook een groot succes: de knopenrammelaar van - opnieuw - Lamaze.
En dat speelgoed niet altijd duur hoeft te zijn bewijst dit: een paar weken geleden kocht ik voor geen geld in de Hema een groene bijtring in de vorm van een kikker die je in de koelkast moet leggen. En dit is wat Jolien daarvan vindt:
Ach, er is zoveel op de markt. Als je ergens tips over zoekt of twijfels bij hebt mag je altijd eens polsen. Ik doe met plezier een praatje over mijn ervaringen met babyspullen!
Maar het állerbeste wat we ooit gekocht hebben is natuurlijk ons kindje!!!
maandag 8 september 2008
Het is stil in huis...
Jolien is voor de eerste keer een halve dag naar de onthaalmoeder. En het afscheid viel goed mee. Sinds een goede week is ze minder eenkennig en dat maakt het makkelijker om haar daar achter te laten. Ze zat zelfs als een hele tijd bij Kim op de arm zonder een kik te geven. Zoals altijd zat ze haar ogen uit te kijken naar de andere kindjes die er al waren, een meisje van bijna 2,5 dat meteen bij Jolien kwam staan en een jongetje van 10 maanden dat vrolijk in een hoekje zat te spelen. Het 4e kindje moest nog aankomen.
Ondertussen is het wel leeg op de speelmat hier naast mij. En kijk ik natuurlijk uit naar het moment dat ik haar mag gaan halen. Het zou leuk zijn als ik dan de indruk heb dat ze zich wel geamuseerd heeft. Als ik de indruk zou hebben dat ze zich de hele tijd ellendig heeft gevoeld, zal het afscheid morgen moeilijker worden... Ik ben nieuwsgierig, maar heb er eigenlijk wel alle vertrouwen in!
Ondertussen is het wel leeg op de speelmat hier naast mij. En kijk ik natuurlijk uit naar het moment dat ik haar mag gaan halen. Het zou leuk zijn als ik dan de indruk heb dat ze zich wel geamuseerd heeft. Als ik de indruk zou hebben dat ze zich de hele tijd ellendig heeft gevoeld, zal het afscheid morgen moeilijker worden... Ik ben nieuwsgierig, maar heb er eigenlijk wel alle vertrouwen in!
Jolien zit in de (groente)puree!
Ik loop wat achter met mijn verslagjes, maar vorige woensdag (3/9) kreeg Jolien haar eerste groentepapje voorgeschoteld. En ik denk dat het voor mij een grotere stap was dan voor haar... Ik zag oorspronkelijk namelijk wat op tegen de mentale verplichting om nu dagelijks groenten schoon te maken, te stomen en te pureren. Maar uiteindelijk heb ik daar mijn draai vrij makkelijk in gevonden. (En jaja, ik weet dat potjesvoeding ook goed is. Dat heeft ze zondag gekregen, toen we in Zellik waren. Maar thuis maak ik het als het kan liefst vers.)
Jolien vond alles best fascinerend. Eerst was ze wat verbaasd dat ze in de jupper gezet werd, een slab omkreeg en zoveel publiek voor haar neus had (zowel Mario als ik hadden postgevat op de eerste rij, terwijl ze tijdens een flesje gewoon op de schoot zit en alles wat er in de kamer gebeurt lekker kan volgen). Dan die lepel met dat oranje goedje erop. Fijn, maar wat moest ze ermee? De smaak leek haar wel te bevallen, mijn wortelpuree is dus goedgekeurd!
Na een paar happen liep het al wat vlotter. De coördinatie van wanneer ze haar mond moest opendoen liep natuurlijk nog niet rimpelloos. De ene keer hapte ze te vroeg, de andere keer te laat. Of zat haar tong in de weg. Maar tot mijn verbazing zaten er ook al een paar echt flinke, goed getimede happen tussen. Ze hielp soms zelfs al een handje...
En dan, van de ene hap op de andere, was het plots genoeg geweest. De vertrouwde fles melk die erop volgde werd met veel plezier leeg geslurpt!
Jolien vond alles best fascinerend. Eerst was ze wat verbaasd dat ze in de jupper gezet werd, een slab omkreeg en zoveel publiek voor haar neus had (zowel Mario als ik hadden postgevat op de eerste rij, terwijl ze tijdens een flesje gewoon op de schoot zit en alles wat er in de kamer gebeurt lekker kan volgen). Dan die lepel met dat oranje goedje erop. Fijn, maar wat moest ze ermee? De smaak leek haar wel te bevallen, mijn wortelpuree is dus goedgekeurd!
Na een paar happen liep het al wat vlotter. De coördinatie van wanneer ze haar mond moest opendoen liep natuurlijk nog niet rimpelloos. De ene keer hapte ze te vroeg, de andere keer te laat. Of zat haar tong in de weg. Maar tot mijn verbazing zaten er ook al een paar echt flinke, goed getimede happen tussen. Ze hielp soms zelfs al een handje...
En dan, van de ene hap op de andere, was het plots genoeg geweest. De vertrouwde fles melk die erop volgde werd met veel plezier leeg geslurpt!
donderdag 4 september 2008
Kind & Gezin 5 - 4 maanden
Eergisteren werden we weer bij Kind & Gezin verwacht. Jolien is dus weer gecontroleerd en goedgekeurd!
5,630 kg (curve P10) - ze mocht niet meer zakken maar is dankzij de flesjes goed bijgekomen, dus er is niets meer aan de hand
61 cm (curve P25)
40,60 cm hoofdomtrek (curve P25)
De voorlopig laatste 2 spuiten zijn gezet, daar is ze vanaf tot ze 1 jaar is. En maar goed ook, want deze keer was ze na haar prik echt wel not amused. Ik denk zelfs dat het slechte dagje dat ze gisteren doormaakte ook nog aan de inentingen te wijten kan zijn.
Voor de rest ontwikkelt ze zich prima. Ze kan al meer dan op haar leeftijd te verwachten is (rollen, optrekken en blijkbaar is ze er met haar eenkinnig-zijn ook vroeg bij), dus het advies luidt gewoon "doe zo verder".
5,630 kg (curve P10) - ze mocht niet meer zakken maar is dankzij de flesjes goed bijgekomen, dus er is niets meer aan de hand
61 cm (curve P25)
40,60 cm hoofdomtrek (curve P25)
De voorlopig laatste 2 spuiten zijn gezet, daar is ze vanaf tot ze 1 jaar is. En maar goed ook, want deze keer was ze na haar prik echt wel not amused. Ik denk zelfs dat het slechte dagje dat ze gisteren doormaakte ook nog aan de inentingen te wijten kan zijn.
Voor de rest ontwikkelt ze zich prima. Ze kan al meer dan op haar leeftijd te verwachten is (rollen, optrekken en blijkbaar is ze er met haar eenkinnig-zijn ook vroeg bij), dus het advies luidt gewoon "doe zo verder".
maandag 1 september 2008
En dan nu... reclame!
Papa Mario's eerste album ligt in de winkels! Een mooi vormgegeven bundeling met 80 kleurrijke cartoons die het voorbije jaar verschenen in de Nederlandse krant Sp!ts. De bundel kost € 8,95 en is verkrijgbaar in stripwinkels.
Natuurlijk moet ik dat toch eens vermelden. Maar om niet te ver van het thema van mijn blog af te wijken heb ik er een fotostripje rond gemaakt...
"Huh, wat is dat?"
"Mama, wat moet ik daarmee?"
"Haa, zo moet dat!"
Oooh! Prentekes!
"Dat is ne goeien hier!!"
"Zo'n tof boekske! Moet ge zeker ook eens lezen!!"
Natuurlijk moet ik dat toch eens vermelden. Maar om niet te ver van het thema van mijn blog af te wijken heb ik er een fotostripje rond gemaakt...
"Huh, wat is dat?"
"Mama, wat moet ik daarmee?"
"Haa, zo moet dat!"
Oooh! Prentekes!
"Dat is ne goeien hier!!"
"Zo'n tof boekske! Moet ge zeker ook eens lezen!!"
donderdag 28 augustus 2008
dinsdag 26 augustus 2008
Of ik wat kan werken met Jolien in de buurt?
Wat denk je, met zo'n circus aan mijn voeten?
En dan nu het eerlijke antwoord: dat valt eigenlijk best wel mee. Ze houdt zichzelf vrij goed bezig met op haar buik rollen, proberen terug te rollen naar haar rug en speelgoedjes vastgrijpen en er heftig mee zwaaien (dat eindeloze zwaaien is trouwens weer iets nieuws, dat doet ze nog niet zo lang). En ze slaapt natuurlijk ook nog veel.
Het wordt steeds beter. Ik kom al veel meer aan werken toe dan pakweg 2 weken geleden. In die mate zelfs dat ik mij afvraag waarom ze naar de opvang moet. Maar dan denk ik alvast vooruit aan de tijd dat ze zal kunnen lopen en dat ik er altijd achteraan zal mogen zitten. Nee, die opvang is een goede zaak. Al zal ik haar wel enorm missen, dat lawaaimakertje aan mijn voeten!
En dan nu het eerlijke antwoord: dat valt eigenlijk best wel mee. Ze houdt zichzelf vrij goed bezig met op haar buik rollen, proberen terug te rollen naar haar rug en speelgoedjes vastgrijpen en er heftig mee zwaaien (dat eindeloze zwaaien is trouwens weer iets nieuws, dat doet ze nog niet zo lang). En ze slaapt natuurlijk ook nog veel.
Het wordt steeds beter. Ik kom al veel meer aan werken toe dan pakweg 2 weken geleden. In die mate zelfs dat ik mij afvraag waarom ze naar de opvang moet. Maar dan denk ik alvast vooruit aan de tijd dat ze zal kunnen lopen en dat ik er altijd achteraan zal mogen zitten. Nee, die opvang is een goede zaak. Al zal ik haar wel enorm missen, dat lawaaimakertje aan mijn voeten!
maandag 25 augustus 2008
Ze zijn er!
Het verwennerijtje voor zelfstandige moeders (dat ik in dit administratieve overzichtje vermeldde) is vanmorgen (eindelijk!) in mijn bus gevallen: 70 gratis dienstencheques!
Ik mag dus op zoek naar een kuisvrouw! Joepie! Jolientje, het is gedaan met stof eten!
Ik mag dus op zoek naar een kuisvrouw! Joepie! Jolientje, het is gedaan met stof eten!
vrijdag 22 augustus 2008
Medische check-up (ivm reflux)
Vanmorgen naar de kinderarts. Het refluxprobleem lijkt zo goed als bedwongen, maar dat wist ik uit mijn praktijkervaring natuurlijk al. :-)
Een overzichtje:
61 cm
5,400 kg
- De flesvoeding slaat goed aan, ze komt flink bij. Ik kan dus gewoon dezelfde melk (NAN AR 1) blijven gebruiken. Ze is sowieso haar ritme daarin nog aan het zoeken, maar ik zou moeten uitkomen op 5 flessen van 180 ml water + 6 schepjes melkpoeder. En als dat goed loopt (over een tweetal weken ofzo) beginnen met vaste voeding. Best eerst patatjes, want fruitpap is zuurder en dat is minder aan te raden gezien haar refluxverleden. (Maar voor ik dat kan doen moet ik mijn babycooker eens uitpakken en de handleiding doorworstelen!)
- Sinds ik met flesjes begonnen ben, vergeet ik regelmatig haar refluxmedicijn (Omeprazol) toe te dienen en dat levert geen noemenswaardige problemen op. Daarom moet ik nu een tweetal weken nog maar 1x per dag 2,5 ml Omeprazolbereiding toedienen en als dat geen problemen oplevert mag ik proberen te stoppen.
- Ik had vorige week een knobbeltje onder haar linkerborst gevoeld (zware paniek, dat kan je je wel inbeelden). Op het internet gezocht en dat blijkt wel vaker voor te komen: dat zijn de melkklieren die wat gezwollen staan als gevolg van de hormonen die je baby'tje tijdens de zwangerschap en via de borstvoeding binnenkrijgt. Nu ook nog eens laten nakijken en de dokter bevestigt deze theorie. Als ik zou merken dat het knobbeltje groeit is er mogelijk wel iets ergers aan de hand, maar ik heb het op die week tijd eerder weten krimpen dan groeien. Ik ben dus gerustgesteld en blijf gewoon waakzaam.
- Volgende controle pas over +/- 2 maanden.
Een overzichtje:
61 cm
5,400 kg
- De flesvoeding slaat goed aan, ze komt flink bij. Ik kan dus gewoon dezelfde melk (NAN AR 1) blijven gebruiken. Ze is sowieso haar ritme daarin nog aan het zoeken, maar ik zou moeten uitkomen op 5 flessen van 180 ml water + 6 schepjes melkpoeder. En als dat goed loopt (over een tweetal weken ofzo) beginnen met vaste voeding. Best eerst patatjes, want fruitpap is zuurder en dat is minder aan te raden gezien haar refluxverleden. (Maar voor ik dat kan doen moet ik mijn babycooker eens uitpakken en de handleiding doorworstelen!)
- Sinds ik met flesjes begonnen ben, vergeet ik regelmatig haar refluxmedicijn (Omeprazol) toe te dienen en dat levert geen noemenswaardige problemen op. Daarom moet ik nu een tweetal weken nog maar 1x per dag 2,5 ml Omeprazolbereiding toedienen en als dat geen problemen oplevert mag ik proberen te stoppen.
- Ik had vorige week een knobbeltje onder haar linkerborst gevoeld (zware paniek, dat kan je je wel inbeelden). Op het internet gezocht en dat blijkt wel vaker voor te komen: dat zijn de melkklieren die wat gezwollen staan als gevolg van de hormonen die je baby'tje tijdens de zwangerschap en via de borstvoeding binnenkrijgt. Nu ook nog eens laten nakijken en de dokter bevestigt deze theorie. Als ik zou merken dat het knobbeltje groeit is er mogelijk wel iets ergers aan de hand, maar ik heb het op die week tijd eerder weten krimpen dan groeien. Ik ben dus gerustgesteld en blijf gewoon waakzaam.
- Volgende controle pas over +/- 2 maanden.
donderdag 21 augustus 2008
woensdag 20 augustus 2008
Jong geleerd...
Opa heeft Jolien dit weekend leren zappen! Hij had er duidelijk wel geen rekening mee gehouden dat de gloednieuwe afstandsbediening (de tv is nog maar 2 weken oud) daarbij natuurlijk altijd onder het kwijl belandt...
dinsdag 19 augustus 2008
Tikfoutje
Ik ben net op een site over kindervoeding een heerlijke (Freudiaanse?) tikfout tegengekomen! Oordeel zelf maar:
"Borstvoeding bevat ongeveer 4,5 procent vel."
"Borstvoeding bevat ongeveer 4,5 procent vel."
Rock en rollen maar!
Filmpjes van 10 dagen geleden, op 9/8. Dat rollen gaat al vlot. Haar armpjes vrijkrijgen is andere koek, maar geduld is een schone zaak!
En nog eentje (zoek de 7 verschillen?):
En nog eentje (zoek de 7 verschillen?):
maandag 18 augustus 2008
Borstvoeding afbouwen - einde van een hoofdstuk
Vanaf september gaat Jolien naar de opvang, dus ik moest eens werk maken van het afbouwen van de borstvoeding. En ik moet zeggen: het is vlotter gegaan dat ik verwacht had.
Op zich is de borstvoeding eigenlijk altijd heel vlot verlopen. Aanleggen en drinken waren nooit een probleem. In het begin heb ik gewoon 1 dag wat stuwing gehad en een paar dagen later had ik een kloof, maar met de truc met de druppel melk (na het voeden een druppel uitsmeren op je tepel) en een paarse tube zalf was dat probleem snel verholpen.
Voor onze vakantie in juli had ik een kolf gehuurd omdat het mij handig leek dat we Jolien zo eventueel eens een avondje uit handen konden geven, maar dat was allesbehalve een succes. Waarom het gedoe van kolven, melk bewaren of invriezen en ontdooien, opwarmen, flesje geven, afwassen en steriliseren als ik Jolien gewoon kon aanleggen zonder bijkomend gedoe? Bovendien ging Jolien al rond 20u30 slapen, zodat we 's avonds tijd genoeg voor onszelf hadden. Ik heb dus 1 keer gekolfd en nadien is dat ding in een vergeethoekje gedumpt.
En nu wacht in september de opvang, dus ben ik naar flesjes overgeschakeld. Blijven kolven vind ik te veel gedoe. Flesjes is al zo'n geknoei in vegelijking met haar gewoon aanleggen. Maar het moest er ooit van komen en het is vrij vlot gegaan. Ik heb een beetje de mentaliteit "als het moet, dan moet het en dan liever de korte pijn". Ik ben goed 1,5 week geleden begonnen met 1 flesje per dag, na 3 dagen werden dat er 2 per dag en na een week gaf ik overdag nog enkel flesjes en 's nachts borstvoeding. Na 2 nachten had ik blijkbaar nog te weinig melk (slapeloze nacht...) dus sinds vannacht geef ik gewoon altijd flesjes en geen borstvoeding meer. Nu moet ik wel nog eens uitpluizen hoe ik de 'wakkere tijd' 's nachts wat kan beperken. Ik had een grote fles melk goed warm gemaakt en in een isolatietasje gestoken. Rond middernacht had ze al honger en was de melk te warm, dus bed uit om wat over te gieten in een apart flesje en dat onder de kraan af te koelen. En tegen de 2e voeding om 5 uur was de rest al afgekoeld en koude melk lust ze blijkbaar niet. Dus bed uit om een nieuwe, warme fles te maken. Hier moet een beter systeem voor bestaan!!! Iemand tips?
Het is wel jammer dat het voorbij is. Het is het einde van een onverwacht positief hoofdstuk. Ik ken weinig mensen met zo weinig problemen tijdens de borstvoeding. Maar ik trek mij op aan de positieve kanten van stoppen met borstvoeding! Joepie: weer een cupmaat of twee kleiner, weer gewone bh's, weer normale T-shirts die niet per se makkelijk open te doen of weg te schuiven zijn en weer kunnen herbeginnen met sporten! Maar het was wel een mooie tijd, ik koester ze!
In verband met de flesvoeding: ik geef NAN AR 1 in flesjes van Avent met speen 2 en dat gaat goed. Ze drinkt wel meestal maar 100 à 110 cc, maar af en toe drinkt ze meer, dus ik denk dat ze haar ritme nog wat zoekt. Ik geef voorlopig ook nog Omeprazole tegen de reflux, 2x per dag. Vrijdag op controlebezoek bij de kinderarts, dus dan zien we wel hoe het vanaf hier verder moet.
Op zich is de borstvoeding eigenlijk altijd heel vlot verlopen. Aanleggen en drinken waren nooit een probleem. In het begin heb ik gewoon 1 dag wat stuwing gehad en een paar dagen later had ik een kloof, maar met de truc met de druppel melk (na het voeden een druppel uitsmeren op je tepel) en een paarse tube zalf was dat probleem snel verholpen.
Voor onze vakantie in juli had ik een kolf gehuurd omdat het mij handig leek dat we Jolien zo eventueel eens een avondje uit handen konden geven, maar dat was allesbehalve een succes. Waarom het gedoe van kolven, melk bewaren of invriezen en ontdooien, opwarmen, flesje geven, afwassen en steriliseren als ik Jolien gewoon kon aanleggen zonder bijkomend gedoe? Bovendien ging Jolien al rond 20u30 slapen, zodat we 's avonds tijd genoeg voor onszelf hadden. Ik heb dus 1 keer gekolfd en nadien is dat ding in een vergeethoekje gedumpt.
En nu wacht in september de opvang, dus ben ik naar flesjes overgeschakeld. Blijven kolven vind ik te veel gedoe. Flesjes is al zo'n geknoei in vegelijking met haar gewoon aanleggen. Maar het moest er ooit van komen en het is vrij vlot gegaan. Ik heb een beetje de mentaliteit "als het moet, dan moet het en dan liever de korte pijn". Ik ben goed 1,5 week geleden begonnen met 1 flesje per dag, na 3 dagen werden dat er 2 per dag en na een week gaf ik overdag nog enkel flesjes en 's nachts borstvoeding. Na 2 nachten had ik blijkbaar nog te weinig melk (slapeloze nacht...) dus sinds vannacht geef ik gewoon altijd flesjes en geen borstvoeding meer. Nu moet ik wel nog eens uitpluizen hoe ik de 'wakkere tijd' 's nachts wat kan beperken. Ik had een grote fles melk goed warm gemaakt en in een isolatietasje gestoken. Rond middernacht had ze al honger en was de melk te warm, dus bed uit om wat over te gieten in een apart flesje en dat onder de kraan af te koelen. En tegen de 2e voeding om 5 uur was de rest al afgekoeld en koude melk lust ze blijkbaar niet. Dus bed uit om een nieuwe, warme fles te maken. Hier moet een beter systeem voor bestaan!!! Iemand tips?
Het is wel jammer dat het voorbij is. Het is het einde van een onverwacht positief hoofdstuk. Ik ken weinig mensen met zo weinig problemen tijdens de borstvoeding. Maar ik trek mij op aan de positieve kanten van stoppen met borstvoeding! Joepie: weer een cupmaat of twee kleiner, weer gewone bh's, weer normale T-shirts die niet per se makkelijk open te doen of weg te schuiven zijn en weer kunnen herbeginnen met sporten! Maar het was wel een mooie tijd, ik koester ze!
In verband met de flesvoeding: ik geef NAN AR 1 in flesjes van Avent met speen 2 en dat gaat goed. Ze drinkt wel meestal maar 100 à 110 cc, maar af en toe drinkt ze meer, dus ik denk dat ze haar ritme nog wat zoekt. Ik geef voorlopig ook nog Omeprazole tegen de reflux, 2x per dag. Vrijdag op controlebezoek bij de kinderarts, dus dan zien we wel hoe het vanaf hier verder moet.
maandag 11 augustus 2008
Ontploffende baby'tjes
Waarom heeft niemand mij op voorhand verwittigd dat een baby'tje zo nu en dan eens ontploft?
We hebben het de eerste keer voorgehad toen we van Gent naar de zee reden. We komen op het appartement toe met Jolien in de maxicosi en als ik haar uit de autostoel wil halen, zie ik dat haar pamper volledig overloopt. Ze was wat geconstipeerd (door haar medicatie dacht ik) en alles was er blijkbaar in één keer uitgekomen. Body'tje en broekpakje hingen helemaal vol en zijn dus meteen ververst.
Dan is het 5 dagen windstil gebleven in haar broek, tot we op 5 juli van de zee naar Asse reden om ons pasgeboren nichtje Linde te gaan bezoeken. Blijkbaar heeft de Maxicosi een laxerend effect, want toen ik Jolien er in Asse uit wilde halen, bleken we opnieuw prijs te hebben. De hoofdprijs deze keer. Ze zwom er zowat in rond! Body'tje, jurkje, maxicosi en ook al haar handjes hingen deze keer onder. Ik heb er denk ik een half pak vochtige doekjes doorgejaagd voor ik de smurrie wat onder controle kreeg. Ze had ook honger en sindsdien kan ik u garanderen: een spartelend kind verschonen en aankleden op de passagierszetel is allesbehalve praktisch! Ik kon niets beters bedenken dan haar bij mijn zus op de kamer snel in bad te stoppen. Ze heeft daar alleszins een mooie entrée gemaakt!
Sindsdien werd de evolutie van de pamperinhoud nauwlettend in de gaten gehouden. We waren al een week verder en ze had nog altijd enkel plasjes gedaan, dus onze onrust groeide. Ik heb uiteindelijk naar de kinderarts gebeld om te vragen of dit wel normaal was. "Ja hoor. Tot 10 dagen is zelfs geen probleem (auw!). En als de stoelgang niet hard was (dat was-ie zeker niet), is er zelfs geen sprake van constipatie. Op die leeftijd bewegen ze gewoon minder en daardoor maken ze minder vaak stoelgang. Als we het idee hadden dat ze er toch last van had (jawel, en zij niet alleen), konden we altijd eens een glycerinesuppo steken."
En wat bleek achteraf? Mijn zus kende de situatie. Had hetzelfde voorgehad met Matthias. En haar in januari bevallen vriendin Greet had óók hetzelfde voorgehad met haar dochtertje.
Die glycerinesuppo's zijn angstwekkend grote (+/- het topje van mij wijsvinger), glibberige dingen die je er met de stompe kant eerst in moet wringen (ocharme dat kind!), maar ik moet toegeven: het werkt! En voor wie ze voor het eerst gaat gebruiken wil ik er graag bij wijze van verwittiging aan toevoegen: het werkt, en wel snel!!
Dat weekend is Jolien onder toezicht van het Dovo-baby-ontmijningsteam dus gecontroleerd ontploft.
We hebben het de eerste keer voorgehad toen we van Gent naar de zee reden. We komen op het appartement toe met Jolien in de maxicosi en als ik haar uit de autostoel wil halen, zie ik dat haar pamper volledig overloopt. Ze was wat geconstipeerd (door haar medicatie dacht ik) en alles was er blijkbaar in één keer uitgekomen. Body'tje en broekpakje hingen helemaal vol en zijn dus meteen ververst.
Dan is het 5 dagen windstil gebleven in haar broek, tot we op 5 juli van de zee naar Asse reden om ons pasgeboren nichtje Linde te gaan bezoeken. Blijkbaar heeft de Maxicosi een laxerend effect, want toen ik Jolien er in Asse uit wilde halen, bleken we opnieuw prijs te hebben. De hoofdprijs deze keer. Ze zwom er zowat in rond! Body'tje, jurkje, maxicosi en ook al haar handjes hingen deze keer onder. Ik heb er denk ik een half pak vochtige doekjes doorgejaagd voor ik de smurrie wat onder controle kreeg. Ze had ook honger en sindsdien kan ik u garanderen: een spartelend kind verschonen en aankleden op de passagierszetel is allesbehalve praktisch! Ik kon niets beters bedenken dan haar bij mijn zus op de kamer snel in bad te stoppen. Ze heeft daar alleszins een mooie entrée gemaakt!
Sindsdien werd de evolutie van de pamperinhoud nauwlettend in de gaten gehouden. We waren al een week verder en ze had nog altijd enkel plasjes gedaan, dus onze onrust groeide. Ik heb uiteindelijk naar de kinderarts gebeld om te vragen of dit wel normaal was. "Ja hoor. Tot 10 dagen is zelfs geen probleem (auw!). En als de stoelgang niet hard was (dat was-ie zeker niet), is er zelfs geen sprake van constipatie. Op die leeftijd bewegen ze gewoon minder en daardoor maken ze minder vaak stoelgang. Als we het idee hadden dat ze er toch last van had (jawel, en zij niet alleen), konden we altijd eens een glycerinesuppo steken."
En wat bleek achteraf? Mijn zus kende de situatie. Had hetzelfde voorgehad met Matthias. En haar in januari bevallen vriendin Greet had óók hetzelfde voorgehad met haar dochtertje.
Die glycerinesuppo's zijn angstwekkend grote (+/- het topje van mij wijsvinger), glibberige dingen die je er met de stompe kant eerst in moet wringen (ocharme dat kind!), maar ik moet toegeven: het werkt! En voor wie ze voor het eerst gaat gebruiken wil ik er graag bij wijze van verwittiging aan toevoegen: het werkt, en wel snel!!
Dat weekend is Jolien onder toezicht van het Dovo-baby-ontmijningsteam dus gecontroleerd ontploft.
vrijdag 8 augustus 2008
Babyspullen: wat wel en niet kopen
Een artikeltje op een andere blog heeft mij aangezet om zelf ook eens een lijstje op te stellen met babyspullen die ik zeker opnieuw of toch niet meer in huis zou halen. Hewel:
Minst handig/nuttig gebleken aankopen:
- Met stip op 1: het parapluutje van onze kinderkoets, Bugaboo Cameleon. Bij de eerste echt zonnige dag liep ik met Jolien in de koets door tstad en merkte ik dat ik er in bepaalde richtingen niet voor kon zorgen dat ze in de schaduw lag. Dus zonder nadenken holderdebolder naar de winkel van onze geboortelijst "ik wil een parapluuke". Dat ding kost belachelijk veel (39 euro als ik mij niet vergis) en vind ik te weinig plooi- en wendbaar om echt handig en nuttig te zijn. Terwijl je net zo goed een trui over de kap kan leggen of er een handdoekje aan kan vastmaken met wasspelden. Maar ik ben dus gewoon veel te snel naar de winkel gerend en had beter eerst eens rondgekeken van "hoe doet een ander dat?"!
- Borstvoedingskussen: misschien ligt het aan het model dat ik had (ik heb hem cadeau gekregen - één dikke worst, in het ziekenhuis was het een fluffy kussen, gevuld met kleine bolletjes en dat kan je beter modelleren), maar ik heb het amper gebruikt en het ligt al een hele tijd aan de kant. Te dik om mee in bed te slapen tijdens de zwangerschap, te loemp om tijdens het voeden te gebruiken en om Jolien tegen recht te zetten schuift hij te gemakkelijk weg.
- Sterilisator en flessenwarmer: ik gebruik ze wel, maar zou het evengoed zonder kunnen stellen. Ik heb zo lang borstvoeding gegeven (ben er nog mee bezig) dat het niet per se meer nodig is om alles grondig te steriliseren (ik denk dat Jolien met ons als ouders wel al genoeg stof gegeten heeft). En die flessenwarmer kende ik van bij mijn zus, maar zij had geen microgolfoven en ik wel, en als je er wel een hebt, heb je die flessenwarmer in feite niet nodig. Maar omdat ik denk dat je het water voor een flesje in de microgolf makkelijker te warm kan maken (en omdat ik het ding nu eenmaal al in huis had) gebruik ik momenteel wel de flessenwarmer.
- Onze relax ('jupper' in mijn taaltje) gebruiken we ook relatief weinig. Tijdens de piekperiode van de refluxproblemen kon je haar sowieso amper ergens neerleggen of ze brulde van de pijn, dus zat ze op onze arm of viel ze uitgeput in haar park ('box' in normalemensentaal) in slaap en nu ligt ze meestal te rollen in haar park of op het tapijt van schuimtegels (van die moussen puzzelstukken met de letters van het alfabet erover - met iets zachts erover een ideaal speelplekje aan mijn voeten terwijl ik aan het werk ben) of slaapt ze in haar bedje. Die jupper beperkt haar bewegingsvrijheid nogal en ze protesteert daar dus sneller in.
- Ook onze mobiel gebruiken we al bij al maar weinig. Op zich is de periode dat een baby groot genoeg is om hem al te kunnen zien en nog klein genoeg is om er plezier aan te beleven omdat hij/zij nog niet met speelgoedjes kan spelen eigenlijk maar kort.
In tegenstelling tot het hierboven vernoemde lijstje op een andere blog en de bijhorende comments vind ik een badthermometer wél handig (ik vertrouw de zenuwuiteinden van mijn elleboog precies toch minder dan een objectieve thermometer). En over een speeltapijt heb ik heel lang lopen tobben. Zou ik het nu kopen of niet? Die bogen leken mij in een bepaalde periode wel erg leuk voor haar, maar uiteindelijk heb ik geconcludeerd dat dit verhaal parallel loopt aan dat van de mobiel: de periode dat ze daar in hun ontwikkeling echt plezier aan kunnen beleven lijkt mij zo kort dat het het vele geld niet waard is. Spreek mij gerust tegen als je er een andere mening op nahoudt!
Minst handig/nuttig gebleken aankopen:
- Met stip op 1: het parapluutje van onze kinderkoets, Bugaboo Cameleon. Bij de eerste echt zonnige dag liep ik met Jolien in de koets door tstad en merkte ik dat ik er in bepaalde richtingen niet voor kon zorgen dat ze in de schaduw lag. Dus zonder nadenken holderdebolder naar de winkel van onze geboortelijst "ik wil een parapluuke". Dat ding kost belachelijk veel (39 euro als ik mij niet vergis) en vind ik te weinig plooi- en wendbaar om echt handig en nuttig te zijn. Terwijl je net zo goed een trui over de kap kan leggen of er een handdoekje aan kan vastmaken met wasspelden. Maar ik ben dus gewoon veel te snel naar de winkel gerend en had beter eerst eens rondgekeken van "hoe doet een ander dat?"!
- Borstvoedingskussen: misschien ligt het aan het model dat ik had (ik heb hem cadeau gekregen - één dikke worst, in het ziekenhuis was het een fluffy kussen, gevuld met kleine bolletjes en dat kan je beter modelleren), maar ik heb het amper gebruikt en het ligt al een hele tijd aan de kant. Te dik om mee in bed te slapen tijdens de zwangerschap, te loemp om tijdens het voeden te gebruiken en om Jolien tegen recht te zetten schuift hij te gemakkelijk weg.
- Sterilisator en flessenwarmer: ik gebruik ze wel, maar zou het evengoed zonder kunnen stellen. Ik heb zo lang borstvoeding gegeven (ben er nog mee bezig) dat het niet per se meer nodig is om alles grondig te steriliseren (ik denk dat Jolien met ons als ouders wel al genoeg stof gegeten heeft). En die flessenwarmer kende ik van bij mijn zus, maar zij had geen microgolfoven en ik wel, en als je er wel een hebt, heb je die flessenwarmer in feite niet nodig. Maar omdat ik denk dat je het water voor een flesje in de microgolf makkelijker te warm kan maken (en omdat ik het ding nu eenmaal al in huis had) gebruik ik momenteel wel de flessenwarmer.
- Onze relax ('jupper' in mijn taaltje) gebruiken we ook relatief weinig. Tijdens de piekperiode van de refluxproblemen kon je haar sowieso amper ergens neerleggen of ze brulde van de pijn, dus zat ze op onze arm of viel ze uitgeput in haar park ('box' in normalemensentaal) in slaap en nu ligt ze meestal te rollen in haar park of op het tapijt van schuimtegels (van die moussen puzzelstukken met de letters van het alfabet erover - met iets zachts erover een ideaal speelplekje aan mijn voeten terwijl ik aan het werk ben) of slaapt ze in haar bedje. Die jupper beperkt haar bewegingsvrijheid nogal en ze protesteert daar dus sneller in.
- Ook onze mobiel gebruiken we al bij al maar weinig. Op zich is de periode dat een baby groot genoeg is om hem al te kunnen zien en nog klein genoeg is om er plezier aan te beleven omdat hij/zij nog niet met speelgoedjes kan spelen eigenlijk maar kort.
In tegenstelling tot het hierboven vernoemde lijstje op een andere blog en de bijhorende comments vind ik een badthermometer wél handig (ik vertrouw de zenuwuiteinden van mijn elleboog precies toch minder dan een objectieve thermometer). En over een speeltapijt heb ik heel lang lopen tobben. Zou ik het nu kopen of niet? Die bogen leken mij in een bepaalde periode wel erg leuk voor haar, maar uiteindelijk heb ik geconcludeerd dat dit verhaal parallel loopt aan dat van de mobiel: de periode dat ze daar in hun ontwikkeling echt plezier aan kunnen beleven lijkt mij zo kort dat het het vele geld niet waard is. Spreek mij gerust tegen als je er een andere mening op nahoudt!
Kind & Gezin 4 - 3 maanden
Dinsdag naar Kind & Gezin. 60 cm. Niptekes geen 5 kilo. Dat is een flinke duik op de curve. Maar omdat ze volle billetjes en armpjes heeft, energiek is (ze stond de hele tijd op haar beentjes te wankelen) en binnenkort toch op flessenvoeding overschakelt is er nog geen reden om bezorgd te zijn.
Inentingenreeks 2 is vlot verlopen. Met dat rollen schijnt ze erg vroeg te zijn en de dokter vindt dat ze grote handen heeft. Ik heb weinig vergelijkingsmogelijkheden, dus ik vind het altijd leuk als hij zulke opmerkingetjes geeft!
Inentingenreeks 2 is vlot verlopen. Met dat rollen schijnt ze erg vroeg te zijn en de dokter vindt dat ze grote handen heeft. Ik heb weinig vergelijkingsmogelijkheden, dus ik vind het altijd leuk als hij zulke opmerkingetjes geeft!
Een overzichtje
We zijn terug van een hele maand aan de zee en natuurlijk is Jolien in die tijd weer sterk geëvolueerd. Om te beginnen met de reflux: sinds we Omeprazol gebruiken hebben we een totaal ander kind. De eeuwige huilbuien zijn voorbij. Natuurlijk weent ze soms nog, maar dat is dan omdat ze honger heeft, moe is, zich verveelt of gewoon haar zin niet krijgt (er zit temperament in!). Maar omdat ze groeit en bijleert zijn er ook een paar dingetjes verdwenen en voorbij, die ik langs deze weg wil proberen te onthouden:
- Hoe ze, als ze moe of gefrustreerd was, uit volle macht op haar tutje kon liggen kauwen, met een bijhorend nijdig "gwagwagwa"-geluidje.
- Toen ze haar armpjes nog minder kon coördineren sloeg ze soms (ongewild natuurlijk) met haar vuistje op haar eigen hoofd, zonder er verder op te reageren. Best een grappig zicht...
- De eerste, voorzichtige en uiterst zachte geluidjes achterin haar keel. Verlegen gebrabbeld als ze op ooghoogte tegenover je lag, en anders niet. Ik heb er met ons fototoestel een filmpje van gemaakt op 23 juni, tijdens een knuffelmomentje op haar verschoonkussen. Het geluid komt vrij sterk door, dus het bedeesde gaat wat verloren en vanaf seconde 26 zegt ze niets meer en mag je dus stoppen met kijken (ik heb niet meteen gevonden in welk programma ik de opname kan bewerken), maar ik vind het best schattig om haar ook eens op bewegend beeld te hebben.
Maar ze heeft natuurlijk ook veel bijgeleerd:
- ze kan vrij goed grijpen (eerst alles wat ter hoogte van haar middel lag, nu ook dingen die boven haar hoofd bengelen).
- ze rolt vlotjes van haar rug naar haar buik via haar linkerzij (rechts blijft ze meestal steken in een gekantelde houding en eens ze op haar buik ligt, geraakt ze maar zelden terug. Met hevig huilprotest als gevolg, waarna ik haar terug op haar rug rol, waar ze soms nog geen seconde op blijft liggen of ze is weer weg...).
- ze trekt zich netjes op aan 2 vingers (vlotjes als ze tegen mijn knieën leunt, als ze plat ligt is het nog wat zwaar): kinnetje tegen de borstkas, rugje gekromd en beentjes lichtjes opgetrokken.
- ze tatert al luider, met meer overtuiging en ook als ze alleen is (als ze wakker in haar bedje ligt, horen we vaak een rimtisch "euh-euh-eueuh"-pauze-"euh-euh-euh"-pauze-"euheueueuh" enzovoort).
En sinds gisteren krijgt ze 1 keer per dag een flesje. Ik wil de borstvoeding afbouwen tegen september, als ze naar de opvang gaat (want de combinatie Jolien-werk draait tot nu toe vooral uit in het voordeel van Jolien). Eerst mijn zus maar eens gebeld, want flesjes maken lijkt poepsimpel, maar er bestaan duizend-en-één manieren, methodes, flesjes, verhoudingen, procedures en spenen en ik zag door de bomen het bos niet meer. Jolien had grote honger en liet dat onder luid protest merken en had daardoor hoegenaamd geen oog voor dat vreemde, glibberige voorwerp dat in haar mond gestoken werd. Mario eens geprobeerd, zelfde liedje. Dan beslist om te proberen eerst wat borstvoeding te geven en dan het flesje nog eens aan te bieden, maar zover is het niet moeten komen. Toen ze terug bij mij zat, werd ze even rustig en heb ik haar eerst nog eens het flesje gegeven en dan was ze vertrokken. 110 ml op 10 minuten en ze zat er tevreden bij. Weer een mijlpaal. Ik word langzaam vervangbaar!
- Hoe ze, als ze moe of gefrustreerd was, uit volle macht op haar tutje kon liggen kauwen, met een bijhorend nijdig "gwagwagwa"-geluidje.
- Toen ze haar armpjes nog minder kon coördineren sloeg ze soms (ongewild natuurlijk) met haar vuistje op haar eigen hoofd, zonder er verder op te reageren. Best een grappig zicht...
- De eerste, voorzichtige en uiterst zachte geluidjes achterin haar keel. Verlegen gebrabbeld als ze op ooghoogte tegenover je lag, en anders niet. Ik heb er met ons fototoestel een filmpje van gemaakt op 23 juni, tijdens een knuffelmomentje op haar verschoonkussen. Het geluid komt vrij sterk door, dus het bedeesde gaat wat verloren en vanaf seconde 26 zegt ze niets meer en mag je dus stoppen met kijken (ik heb niet meteen gevonden in welk programma ik de opname kan bewerken), maar ik vind het best schattig om haar ook eens op bewegend beeld te hebben.
Maar ze heeft natuurlijk ook veel bijgeleerd:
- ze kan vrij goed grijpen (eerst alles wat ter hoogte van haar middel lag, nu ook dingen die boven haar hoofd bengelen).
- ze rolt vlotjes van haar rug naar haar buik via haar linkerzij (rechts blijft ze meestal steken in een gekantelde houding en eens ze op haar buik ligt, geraakt ze maar zelden terug. Met hevig huilprotest als gevolg, waarna ik haar terug op haar rug rol, waar ze soms nog geen seconde op blijft liggen of ze is weer weg...).
- ze trekt zich netjes op aan 2 vingers (vlotjes als ze tegen mijn knieën leunt, als ze plat ligt is het nog wat zwaar): kinnetje tegen de borstkas, rugje gekromd en beentjes lichtjes opgetrokken.
- ze tatert al luider, met meer overtuiging en ook als ze alleen is (als ze wakker in haar bedje ligt, horen we vaak een rimtisch "euh-euh-eueuh"-pauze-"euh-euh-euh"-pauze-"euheueueuh" enzovoort).
En sinds gisteren krijgt ze 1 keer per dag een flesje. Ik wil de borstvoeding afbouwen tegen september, als ze naar de opvang gaat (want de combinatie Jolien-werk draait tot nu toe vooral uit in het voordeel van Jolien). Eerst mijn zus maar eens gebeld, want flesjes maken lijkt poepsimpel, maar er bestaan duizend-en-één manieren, methodes, flesjes, verhoudingen, procedures en spenen en ik zag door de bomen het bos niet meer. Jolien had grote honger en liet dat onder luid protest merken en had daardoor hoegenaamd geen oog voor dat vreemde, glibberige voorwerp dat in haar mond gestoken werd. Mario eens geprobeerd, zelfde liedje. Dan beslist om te proberen eerst wat borstvoeding te geven en dan het flesje nog eens aan te bieden, maar zover is het niet moeten komen. Toen ze terug bij mij zat, werd ze even rustig en heb ik haar eerst nog eens het flesje gegeven en dan was ze vertrokken. 110 ml op 10 minuten en ze zat er tevreden bij. Weer een mijlpaal. Ik word langzaam vervangbaar!
zondag 6 juli 2008
Reflux - update
Dat nieuwe medicijn, Omeprasole (ik heb een dag of 2 op die naam lopen oefenen), is gewéldig. Twee keer per dag 2,5 ml en Jolien is plots een normaal kind. Geen huilbuien na het eten meer. Ik geef zelfs geen Gaviscon meer. Ze heeft nu het ritme van elk kind: eten, spelen, moe worden (en daar een beetje zagerig bij huilen) en dan slapen. Om weer met honger wakker te worden. Ongelofelijk wat een verschil! Eigenlijk beseffen we nu pas hoeveel Jolien wel huilde en hoe rustig een normale baby wel kan zijn. Maar als je niets anders gewend bent, weet je gewoon van niet beter!
Wat ik nog vergeten te vermelden ben, is dat Jolien last had van zogenaamde 'verborgen' reflux. In mensentaal: ze moest niet overgeven. Ik ben de kinderarts dan ook erg dankbaar dat ze mij meteen ernstig genomen heeft. Ze had mij net zo goed kunnen beschouwen als een overbezorgde moeder die er niet tegen kan dat haar kindje eens huilt. Ik moet er niet aan denken, dan had ik mij pas ellendig gevoeld!!
We hebben dus een enorme stap vooruit gezet en kunnen nu volop genieten van onze vakantie aan de zee!
Wat ik nog vergeten te vermelden ben, is dat Jolien last had van zogenaamde 'verborgen' reflux. In mensentaal: ze moest niet overgeven. Ik ben de kinderarts dan ook erg dankbaar dat ze mij meteen ernstig genomen heeft. Ze had mij net zo goed kunnen beschouwen als een overbezorgde moeder die er niet tegen kan dat haar kindje eens huilt. Ik moet er niet aan denken, dan had ik mij pas ellendig gevoeld!!
We hebben dus een enorme stap vooruit gezet en kunnen nu volop genieten van onze vakantie aan de zee!
Tis zover!
Sinds gisteren, om 12u21 om precies te zijn, ben ik weer een trotse tante. Mijn zus is namelijk bevallen van een dochtertje: Linde! Een flink bolleke van 3,485 kg en 52 cm, met mooie volle wangen.
Het is nog maar 2,5 maand geleden, maar ik was al helemaal vergeten hoe het voelt om zo'n pasgeboren kindje vast te houden. En grappig genoeg denk ik dan "is Jolien echt ook zo geweest?" Zo'n zacht kindje, waarin je nog zo weinig spierspanning voelt. Met veelal gesloten oogjes (ik vind dat Linde al veel lag rond te kijken - Mario's moeder heeft zoveel moeite zitten doen om een foto van Jolien met open ogen te kunnen trekken). Wat een heerlijk zacht bolletje!
Fotootje volgt zodra we terug zijn van onze vakantie aan de zee. Nog even geduld tot in augustus, dus!
Het is nog maar 2,5 maand geleden, maar ik was al helemaal vergeten hoe het voelt om zo'n pasgeboren kindje vast te houden. En grappig genoeg denk ik dan "is Jolien echt ook zo geweest?" Zo'n zacht kindje, waarin je nog zo weinig spierspanning voelt. Met veelal gesloten oogjes (ik vind dat Linde al veel lag rond te kijken - Mario's moeder heeft zoveel moeite zitten doen om een foto van Jolien met open ogen te kunnen trekken). Wat een heerlijk zacht bolletje!
Fotootje volgt zodra we terug zijn van onze vakantie aan de zee. Nog even geduld tot in augustus, dus!
woensdag 18 juni 2008
Reflux
Reflux. Ik wens het niemand toe. Het was nogal schrikken toen het rustige, etende en slapende bolletje dat we in het ziekenhuis hadden leren kennen in de tweede week plots een rood aangelopen, onophoudelijk schreeuwend hoopje woest getrappel werd. Als jonge, onervaren ouder weet je echt niet wat je dan overkomt. Je ziet dat je kindje pijn heeft en je weet niet wat er scheelt, wat je kan doen of bij wie je terechtkan. Er zijn ook zoveel kanalen die zeggen "bel ons gerust eens als je vragen of problemen hebt": de kraamafdeling van het ziekenhuis, de gynaecoloog, Kind & Gezin, de vroedvrouwendienst van de 10e maand, enz.
Ik heb uiteindelijk het centrale nummer van Kind & Gezin gebeld en omschreven wat er scheelde: na het eten begon ons kindje ontroostbaar te huilen. Ik liep haar (naar mijn gevoel, maar in werkelijkheid duurde het ook makkelijk drie kwartier of langer) urenlang te troosten en kon echt zien dat ze pijn had. Haar rechtop houden hielp wel een beetje, maar een echt afdoende oplossing vonden we maar niet. De vrouw aan de andere kant van de lijn kwam vrij snel met de suggestie dat dit reflux kon zijn en raadde mij aan om de kinderarts te consulteren.
Zo gezegd zo gedaan. Dokter Gerniers kon mij vrij snel ontvangen, onderzocht Jolien, luisterde naar mijn verhaal en besloot dat er 2 mogelijke pistes waren: een blaasontsteking of reflux. Voor die reflux schreef ze alvast Zantac voor, een behandeling die ze kon starten zonder absoluut zeker te zijn dat het reflux was en die toch enkele dagen of zelfs weken nodig heeft voor ze helemaal werkt. En voor die blaasontsteking moest ik een urinestaal binnenbrengen. Makkelijker gezegd dan gedaan bij zulke kleine meisjes, maar heel wat verknoeide zakjes later is het mij toch gelukt. En de piste van de blaasontsteking kon op basis daarvan al uitgesloten worden.
Dan ging het twee weken relatief goed, al waren de huilbuien nooit helemaal weg. Een goeie 3 weken geleden vond ik dat het weer slechter (véél slechter) werd. Dokter Gerniers was met vakantie, maar ik kon terecht bij haar vervangster, dokter Capiau. Die bevestigde dat het volgens haar effectief om reflux ging en vermoedde dat de dosis Zantac gewoon niet meer aangepast was aan het intussen natuurlijk flink toegenomen lichaamsgewicht van Jolien. Iets meer Zantac dus. En ook Gaviscon na elke maaltijd erbij.
Twee weken later had ik opnieuw een bezoek bij dokter Gerniers gepland. Oorspronkelijk gewoon een controleonderzoek, maar ik vond dat de last bij Jolien ondanks het extra medicijn en de grotere dosis Zantac niet spectaculair gedaald was. We liepen nog altijd bijna elke namiddag en avond ons van pijn huilende dochtertje te troosten.
Ik hield het ook niet enkel bij doktersbezoekjes. Ik ben inmiddels al 3 keer naar een osteopaat gegaan. Ik heb al wéken geleden mijn draagdoek weer opgediept. Ze geniet daar enorm van, komt er ook zeer goed in tot rust en het biedt mij de luxe van twee vrije handen hebben (want omdat ze zoveel last had, liep ik ofwel met Jolien in mijn armen, ofwel deed ik er een wandelingetje met de koets mee, ofwel droeg ik haar dus bij mij in de draagdoek - haar alleen in haar park of 'jupperke' zetten lukte maar zéér zelden). Maar je kan je kindje natuurlijk niet hele dagen in de draagdoek steken. Ik wil de oorzaak aanpakken, niet enkel de symptomen.
Ik heb zelfs al aan de kinderarts voorgesteld om te stoppen met borstvoeding en over te stappen op poedermelk, want die kan je indikken en dan stroomt de maaginhoud minder snel terug naar de slokdarm. Maar haar reactie was dat die overstap geen garantie biedt dat de reflux dan stopt en het zou dan jammer zijn om enkel daarvoor de borstvoeding stop te zetten. Die biedt immers op heel wat andere vlakken zeer waardevolle voordelen.
Wij hebben 1 groot voordeel: 's nachts heeft ze er geen last van. Zo kom ik dus wel aan voldoende slaap en heb ik de mentale kracht om haar eindeloos te lopen troosten (al zijn er natuurlijk altijd momenten dat je haar tegen of zelfs achter het behang wilt plakken, of dat je doodblij bent dat je haar eens aan iemand anders kan geven). Ik moet er wel eerlijk bij vertellen dat ik vaak tijdens de borstvoeding samen met haar op bed in slaap viel, dus ze sliep 's nachts meer naast mij in ons bed, dan in haar eigen bedje. Dat is dus ook niet ideaal en ik begon mij al zorgen te maken dat ik haar zo niet meer zou kunnen aanleren om alleen in slaap te vallen (maar inmiddels heb ik al gemerkt dat dat niet het geval is).
Vorige vrijdag ben ik uiteindelijk een hele dag met haar naar het ziekenhuis gegaan voor bijkomende onderzoeken. Urineonderzoek: alles positief. Bloedonderzoek: alles positief. Onderzoek van een staal van de stoelgang: alles positief. Echografie van haar buik: geen 'constructiefouten' opgemerkt, dus alles positief. En dan nog een onderzoek waarbij ze haar melk met een contrastvloeistof laten drinken en dan een uur onder een apparaat leggen dat om de 30 seconden een radiografie maakt, zodat ze kunnen volgen waar de melk precies naartoe vloeit. En daaruit is gebleken dat de melk (met maagzuur) wel degelijk terugvloeit naar de slokdarm. Conclusie: het is dus wel degelijk reflux en hij bezorgt haar nog altijd erg veel last.
We hebben als gevolg van dit onderzoek sinds gisteren nieuwe medicatie en dus nieuwe hoop. En waarschijnlijk eerder toevallig hebben we na een helse huilbui zondag plots ook al 3 dagen een rustig, normaal kind. En eerlijk gezegd: ik denk wel dat ik eraan kan wennen, aan een kindje dat meer slaapt en speelt dan weent.
Ik heb uiteindelijk het centrale nummer van Kind & Gezin gebeld en omschreven wat er scheelde: na het eten begon ons kindje ontroostbaar te huilen. Ik liep haar (naar mijn gevoel, maar in werkelijkheid duurde het ook makkelijk drie kwartier of langer) urenlang te troosten en kon echt zien dat ze pijn had. Haar rechtop houden hielp wel een beetje, maar een echt afdoende oplossing vonden we maar niet. De vrouw aan de andere kant van de lijn kwam vrij snel met de suggestie dat dit reflux kon zijn en raadde mij aan om de kinderarts te consulteren.
Zo gezegd zo gedaan. Dokter Gerniers kon mij vrij snel ontvangen, onderzocht Jolien, luisterde naar mijn verhaal en besloot dat er 2 mogelijke pistes waren: een blaasontsteking of reflux. Voor die reflux schreef ze alvast Zantac voor, een behandeling die ze kon starten zonder absoluut zeker te zijn dat het reflux was en die toch enkele dagen of zelfs weken nodig heeft voor ze helemaal werkt. En voor die blaasontsteking moest ik een urinestaal binnenbrengen. Makkelijker gezegd dan gedaan bij zulke kleine meisjes, maar heel wat verknoeide zakjes later is het mij toch gelukt. En de piste van de blaasontsteking kon op basis daarvan al uitgesloten worden.
Dan ging het twee weken relatief goed, al waren de huilbuien nooit helemaal weg. Een goeie 3 weken geleden vond ik dat het weer slechter (véél slechter) werd. Dokter Gerniers was met vakantie, maar ik kon terecht bij haar vervangster, dokter Capiau. Die bevestigde dat het volgens haar effectief om reflux ging en vermoedde dat de dosis Zantac gewoon niet meer aangepast was aan het intussen natuurlijk flink toegenomen lichaamsgewicht van Jolien. Iets meer Zantac dus. En ook Gaviscon na elke maaltijd erbij.
Twee weken later had ik opnieuw een bezoek bij dokter Gerniers gepland. Oorspronkelijk gewoon een controleonderzoek, maar ik vond dat de last bij Jolien ondanks het extra medicijn en de grotere dosis Zantac niet spectaculair gedaald was. We liepen nog altijd bijna elke namiddag en avond ons van pijn huilende dochtertje te troosten.
Ik hield het ook niet enkel bij doktersbezoekjes. Ik ben inmiddels al 3 keer naar een osteopaat gegaan. Ik heb al wéken geleden mijn draagdoek weer opgediept. Ze geniet daar enorm van, komt er ook zeer goed in tot rust en het biedt mij de luxe van twee vrije handen hebben (want omdat ze zoveel last had, liep ik ofwel met Jolien in mijn armen, ofwel deed ik er een wandelingetje met de koets mee, ofwel droeg ik haar dus bij mij in de draagdoek - haar alleen in haar park of 'jupperke' zetten lukte maar zéér zelden). Maar je kan je kindje natuurlijk niet hele dagen in de draagdoek steken. Ik wil de oorzaak aanpakken, niet enkel de symptomen.
Ik heb zelfs al aan de kinderarts voorgesteld om te stoppen met borstvoeding en over te stappen op poedermelk, want die kan je indikken en dan stroomt de maaginhoud minder snel terug naar de slokdarm. Maar haar reactie was dat die overstap geen garantie biedt dat de reflux dan stopt en het zou dan jammer zijn om enkel daarvoor de borstvoeding stop te zetten. Die biedt immers op heel wat andere vlakken zeer waardevolle voordelen.
Wij hebben 1 groot voordeel: 's nachts heeft ze er geen last van. Zo kom ik dus wel aan voldoende slaap en heb ik de mentale kracht om haar eindeloos te lopen troosten (al zijn er natuurlijk altijd momenten dat je haar tegen of zelfs achter het behang wilt plakken, of dat je doodblij bent dat je haar eens aan iemand anders kan geven). Ik moet er wel eerlijk bij vertellen dat ik vaak tijdens de borstvoeding samen met haar op bed in slaap viel, dus ze sliep 's nachts meer naast mij in ons bed, dan in haar eigen bedje. Dat is dus ook niet ideaal en ik begon mij al zorgen te maken dat ik haar zo niet meer zou kunnen aanleren om alleen in slaap te vallen (maar inmiddels heb ik al gemerkt dat dat niet het geval is).
Vorige vrijdag ben ik uiteindelijk een hele dag met haar naar het ziekenhuis gegaan voor bijkomende onderzoeken. Urineonderzoek: alles positief. Bloedonderzoek: alles positief. Onderzoek van een staal van de stoelgang: alles positief. Echografie van haar buik: geen 'constructiefouten' opgemerkt, dus alles positief. En dan nog een onderzoek waarbij ze haar melk met een contrastvloeistof laten drinken en dan een uur onder een apparaat leggen dat om de 30 seconden een radiografie maakt, zodat ze kunnen volgen waar de melk precies naartoe vloeit. En daaruit is gebleken dat de melk (met maagzuur) wel degelijk terugvloeit naar de slokdarm. Conclusie: het is dus wel degelijk reflux en hij bezorgt haar nog altijd erg veel last.
We hebben als gevolg van dit onderzoek sinds gisteren nieuwe medicatie en dus nieuwe hoop. En waarschijnlijk eerder toevallig hebben we na een helse huilbui zondag plots ook al 3 dagen een rustig, normaal kind. En eerlijk gezegd: ik denk wel dat ik eraan kan wennen, aan een kindje dat meer slaapt en speelt dan weent.
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
